esa frase, cargada de desprezo contra a vulnerabilidade individual, pasou de ser unha provocación existencial a un insulto funcional. o snowflake xa nom é só un mozo sobreprotexido: é calquera persoa que, nun contexto público, exprese desacordo, dor ou alarma ante o que diga a maioría.
como acontece cos memes, a súa forza reside na ambigüidade: é gracioso, pero tamén é unha acusación. di moito sen responsabilidade. e permite que quen o emprega se coloque nunha posición de superioridade moral e afectiva. quen se queixa ou denuncia violencia simbólica ou estrutural queda reducido a un neno chorón, a un ser fráxil e ridículo. o meme convértese así nunha linguaxe natural da destrución do Estado de dereito: inocula o desprezo polos dereitos sen recoñecer directamente esa intención.
a evolución do termo é, de feito, unha radiografía do clima político dos últimos anos. en 2008 designaba un exceso de autoestima sen fundamento; en 2016, durante a campaña de Donald Trump, xa era un insulto dirixido a calquera que cuestionase a violencia retórica do candidato. a partir dese momento, snowflake consolidouse como un instrumento de censura invertida: aqueles que denuncian discriminacións son caricaturizados como intolerantes, incapaces de aceptar a liberdade de expresión allea.
en ESP, a tradución máis efectiva foi ofendidito. o éxito do termo é tal que mesmo se institucionalizou en campañas publicitarias —como o anuncio de Campofrío de 2018— e nos discursos de políticos populistas, que exhiben a súa presunta valentía ao dicir as cousas como son, mentres ridiculizan a calquera que se atreva a criticar. a performatividade do snowflake funciona entón como un gaslighting colectivo: non é que ti te sintas ferido, é que es ridículo por sentilo.
a aparente defensa da liberdade de expresión agocha, en realidade, un movemento disciplinario. o que se censura hoxe nom é tanto o que se di, senón a lexitimidade mesma de sentir, protestar, advertir ou matizar. snowflake é o contrario do disenso: é a ridiculización da disidencia emocional.
a dereita aprendeu da contracultura e das RRSS como converter a ironía en poder, a broma en política, o meme en linguaxe de masas. e, sobre todo, entendeu algo que a esquerda ás veces esquece: que a batalla cultural non se libra só nas leis, senón nos significados das palabras, no ton das conversacións e na linguaxe que normalizamos.
@xindiriz, con axuda de IA
No hay comentarios:
Publicar un comentario