 |
| deseñado con IA |
viviran alí desde moito antes da GC segundo os usos que lles transmitira seu avó Lourenzo, un desertor dun exército xa esquecido que desaparecera co seu rifle regulamentario e a Biblia do capelán da súa unidade. seica marcaba a culata de madeira os días que foran importantes e logo lía algún parágrafo que lle parecía solemne.
unha das cousas que os netos aprenderon del era a durmir co lume vivo, tamén de día e no verán. nom só tiña conta da escuridade e do frío.
ese ano había tempo que xa xearan os regatos e nos bosques murmuraban as árbores pero os animais quedaran sen canto. Bieito afirmaba ter visto tremeluzos azuis entre os piñeiros, coma cando rapaz sobre o tellado do muíño vello. Ciro, o máis novo, sempre levaba unha corda de cáñamo no peto, por se un día lle salvaba a vida. e Elías, o maior, nom dicía nada, pero pola noite engraxaba o rifle do avó e polo día tallaba paus longos en silencio, coma quen mide algo que aínda nom chegou.
unha noite os cans seguiron un rastro cara ao val e eles fóronlles detrás.
cando pasaron de volta pola cantina a barba de Elías xa era branca, Bieito pechaba os ollos ao sentir un ruído súpeto e Ciro semellaba durmido mentres lucía unha coxeira. ao pouco de eles marcharen oíronse os animais e a auga dos regatos volveu correr.
agora que todo semella nom parar de empeorar o nome dos Calveiro pronúnciase en voz baixa nas tabernas, xusto antes de que se apaguen as gramolas, e a xente salga pola porta e o vento comece a ouvear.
copista, Belén - avoa, Elisa - escrito rescatado, LF3089 - biblioteca, Gaiás
No hay comentarios:
Publicar un comentario