nunha casa da Suburra serve un prato de pasta a amigos íntimos, entre risas.
—aquí podo esquecer quen som, mesmo se me sae mal a salsa.
—pero, mimadriña, tamén che sae mal a salsa?
—como te quero, Pepe!!.
baile de carautas
aquela noite bailou cun home que nom coñecía ao compás dun ritmo nado no sur. cando cesou a música el quitou a máscara pero ela nom.
—nom, algunhas cousas só poden durar un baile.
e desapareceu deixándoo como extraviado.
o rastro das túas cartas
escribe ao home ao que tanto tempo amou e, ao acabar, dobra o papel, méteo nun sobre e molla cos beizos a lapela para pechalo.
garda a carta no medio dun álbum de fotografías no que xa hai outros sobres. algúns abertos, outros nom.
é só cando vai coa segunda cullerada do iogur que acostuma cear sente que o vértice da lapela do sobre lle debeu cortar a lingua.
na culler hai un rastro vermello que case transparente.
titular
cansa de apurar o paso decide deterse e plantarse diante daquel home que a apunta cunha cámara.
hoxe nom ten maquillaxe nim sorriso, a súa mirada é dura e decidida.
sobre o titular, 'ademais nom sabía facer nada práctico, nom sabía cociñar, aquelas salsas eran intragábeis', aquela foto suscita moitas interpretacións.
nas charlas de café a media mañá onde unhas ven tristura, outros ven forza. algúns discúteno ata enfadarse e a outras nom lles importa nada.
nunca lle acabara de gustar Pepe.
copista, Aurora - avoa, Flora - manuscrito rescatado, ZF4500 - biblioteca, Riazor - imaxe, www.123RF.es
No hay comentarios:
Publicar un comentario