nom lonxe da Praza do Comercio pide un café allea á rebuldaina da maña de sábado, solleiro.
sérvello un mozo que se pon nervioso ao recoñecela. quizás veu algún dos seus traballos. e derrámao.
a ela esas pingas parécenlle querer trazar un corazón.
—nom pasa nada, hai lembranzas que duran máis que un café derramado.
sem espellos nim miradas
como lles pedira, no cuarto nom había espellos, e pasou a noite escribindo frases nun caderno sem pauta:
—o reflexo nom é verdade e as miradas falsifícanme. só aquí, nas sombras, podo ser invisíbel.
—mañá os focos tratarán de apagarme.
—cando durma ...
o encontro
recoñeceuna no vagón restaurante detrás daquelas gafas escuras, aquel veo tupido, e as lanzas de pelo negro sobre os ollos.
—miña nai dicía que eras unha deusa.
—só se alguén soña comigo. ti soñas comigo?
quitoulle da man o papel no que pretendía que escribira unha frase afectuosa. tamén o lapis e, dalgún xeito, convidouno a seguila.
a praia
a nena máis ela camiñan sobre a area mollada, sen falar. ata que outra muller chega correndo cara elas e abraza a rapaza, que xa nom salouca:
—nom me esquezas. eu nom o poderei facer.
—nunca.
cando chega á súa toalla ve como as dúas se van facendo máis e máis diminutas na tarde de verán onde semellaba que nom pasaría nada.
copista, Aurora - avoa, Flora - manuscrito rescatado, ZF4500 - biblioteca, Riazor - imaxe, www.123RF.es
No hay comentarios:
Publicar un comentario