porque aquelas letras, impertinentes e esquivas, rebeláranse difusas.
dous - agora, polas mañás, cando ergo a persiana, sempre remeda a melodía do corpo as cadernas dun galeón coma o de Manila.
nom hai público. pero se o houbese aplaudiría a langrear.
tres - as pernas advírtenme do meu atrevemento audaz e baril se dou tres pasos á carreira. prefiren que o autobús marche sen nós.
igual sospeitan que nunca me gustou moito compartir asento con descoñecidas.
catro - o espello delata as liñas de prata coma se o inverno nom chegara sempre a tempo abondo.
ata me sorprende o inconsciente e divertida que vai ser a nova estación.
cinco - as voces mergúllanse no mar e chámanme desde alá abaixo. e teño que orientarme pero a súa frecuencia obstínase en variar cada pouco.
improvisar xa nom garante saber cantas sílabas son.
seis - e descubrín que os porrais hai que aprecialos máis ao xeito: respirar, respirar, respirar.
e logo se iso seguir arranxándoos e quitar os piollos da lingua.
sete - tamén descubrín que na peonil as novas cores compiten por debuxar a aureola máis improvisada da rúa.
nom hai cámara que faga foto que as poida representar naquela pasarela.
oito - quéreme tanto a xente que os petos deciden imitala e póñense a facer bromas comigo. eu poño as chaves da casa no de atrás e cando as vou buscar diante da porta nom están.
mudáronse sen dicirme nada.
nove- se ata a calor me sube polo pescozo arriba coma un ascensor sen botóns e teño que sentarme un nada nun banco de balde que presta servizo instantáneo.
e o banco está frío nas coxas, sobre todo nas coxas.
dez - aquela noite, sen embargo, acabei nunha sala de cine e a película era misteriosa, un mundo de siluetas que me puxen a descifrar e completar.
tan entretida estaba que palpabreei e acenderon as luces da sala e as butacas seguían sendo case vermellas.
coda - cada segundo é unha aventura. inda que, bem pensado, todos os finais inclúen un suspiro e cóntanme que todo acaba tendo o mesmo sabor.
cusanqueiro
No hay comentarios:
Publicar un comentario