xa nom era nova pero si guapa.
volvín pedir algo que nom me apetecía e entroume a fame. pero terían pechado tamén a cociña.
un na mesa a carón paga e marcha e é entón cando dou conta do vello na outra estrema do local chuchando do seu vaso de tubo e maltratando o que soa na tele.
a outra traballadora, máis nova, si que fai bo ritmo coa música, cos ollos, co xesto dos seus beizos, e adiviño que tamén co ademán que ten ao camiñar, coma se bailara.
aproxímase ao vello e acénalle algo con familiaridade.
saco o caderno e comezo a garrabanchalo sen éxito porque me derrota a curiosidade. tanto que teño que volver mirar a través dos vidros da cafetería se o tipo que me pedía cartos no aparcamento inda vai e ven arredor dos coches antes de varrer a estancia para saber que fan agora.
-inda nom é hora.
todo daría a entender que se irán xuntos se nom fose porque nada semellan ter en común aparte de estar aquí e agora.
trato de pensar na dificultade de ser relevante en tempos en que as novas posibilidades narrativas que ofrece a tecnoloxía deixan no berce o ritmo e a capacidade dos que contan ao vello. pero o que estes dous poidan ter un co outro é máis interesante.
moléstame tamén iso. moléstame que inventar a vida de Roberto Cardona, o home que quedou varado anos nunha illa no medio do océano sen máis compaña que Venres, sexa máis interesante que falar da verdade, de descifrar as razóns da vida sen inventar cousa. moléstame a hipocrisía que supón apelar á axuda da verdade cando nom estás nada máis que inventando.
moléstame que os meus sentidos vaian con ela cando vai e volve canda el, que nom para de deturpar as músicas e os ritmos mentres ela se desliza ao seu carón coma unha serea que te está encantando.
agora toca sacar o lixo dun cuarto detrás da barra e a súa compañeira segue indiferente ao que eles dous poidan facer, como se xa fose costume estar cada unha á súa leria. coma se o que pasa é o que ten que inevitabelmente pasar, e nos resultase máis doado ser indiferentes.
pero é hora de irme. está a chegar o tren, e a miña viaxeira.
a maioría dos seus manuscritos, inéditos, inconclusos e confusos, están dispersos en caixas polas casas dos seus amigos.
sentada, durante anos, no mesmo bar, na mesma mesa, mirando á mesma praza, tomou nota tras nota e trazou esbozo tras esbozo.
un can de palleiro semellaba entoar un himno á saída do sol; porque un can, e menos un palleiro, nom pode comprender esas combinacións sagradas. sem embargo, o seu acto abre o día e entrégallo aos seus amos.
a partir dese instante bota todo a andar. unha vella lava rapazolos que naceron e medraron nas rúas. unha muller cunha vasoira sube nunha carreta con lixo e reméxeo ata pisalo ben pisado e así poder acomodar máis, moito máis. e iso fai que se lembre de Doza de Río, que seica dedicaba danzas exóticas a Noso Señor.
un corvo descende con todas as precaucións ao asfalto para salvar unha poliña pintada de rosa, coma aquelas coas que viñan avós e netos rúa arriba nun día de feira.
unha mozota xoga á chuca mentres atende a clientela, que lle merca o mal haxix que leva agochado no escote.
un cego é quen de encordar un catre mentres un gato nom perde detalle da bola da corda, por se pode, iluso, pillarlla dun bo chimpo.
e un home que vende velenos apoia o cartel co que se anuncia nas rúas mentres almorza unhas fabas feitas en carne ao caldeiro.
unha vive-e-deixa-vivir, un borracho, unha muller que lava o pelo e os peitos á vista de quen queira mirala, unha vendedora de chocolate e churros, un leproso sen cura, unha paralítica sen cadeira, unha avogada sen casos, un rillote que bate nunha rata morta que nom se quere mover, e unha estatua cagada das pombas que se queixa aos peladores de patacas que traballan sentados aos seus pés que leva máis de cen anos longos sen que alguén a toque por vicio.
e cando baixe do tren e a colla do brazo comezará un fío coma, ‘Mercedes e Xosé, os meus bisavós, ao terminar de emparellar os 325 calcetíns do día, despois da cea uns días, no medio dos dous sonos da noite outros, puxéronse cómodos no sofá …’.
os seus ollos arderán e o seu sorriso inundará a súa cara. e tamén me lembrará que eu sempre fora un neno doce que nom paraba de escribir e facer debuxos nos meus cadernos de tapas vermellas, aquelas tapas duras dos cadernos tan modernos que de repente comezaran a vender na de Albar.
-nom sei como puideches cambiar tanto. nom sei porque agora tes o sangue tan negro.
en calquera conto cabe calquera mentira, e está confortábel co resto das mentiras.
antes de perderse, antes de deixar saber quen era ela e quen era eu, comprendía que o accidente é un coleccionista infalíbel. un seu axudante escolle, para situalo no medio da praza, no máis visíbel, como se dunha mostra se tratara, o máis selecto da prole dos días. e ela nom ten máis que mirar atenta para tratar de describir o que nunca pensara presenciar.
un dos nosos ancestros, a finais do XVIII, fixera unha gran fortuna nas Antillas mercando negros enfermos, sandándoos, engordándoos e revendéndoos a bo prezo. unha súa descendente, centos de anos máis tarde, puido permitirse ser filla dun home honorábel e dunha muller decente con casa no centro de Lisboa.
resultou ser a máis intelixente dos catro fillos que tiveron. Lucía pintou, Hadriano foi médico, Tomeo fundou unha sociedade chamada os Apóstolos, que logo dou moito que falar no eido intelectual e a ela, María, alcumárona cabra.
a súa neurose obrigouna a ensaiar xeitos variados de lidar co mundo. probou tirándose desde un balcón, logo tomou varios gramos dunha substancia co almorzo mentres se deitaba durante horas na herba do xardín interior e privado e finalmente decidiu, un día frío de inverno, encher os petos dun abrigo que lle acaía moi ben no corpo con cantos rodados e meterse nun río menor que ía dar ao Teixo, como se fora ser novamente bautizada.
case afogou pero antes lograra causar varios escándalos máis, tivérame a min, dicían que nom tiña talento pero levaba pantalóns de home, fumaba habanos exipcios en público e namorábase de mulleres que nom eran poetas nim sabían escribir ben.
daba mitins e repartía propaganda subversiva nos garitos dos barrios obreiros. viaxou ata as partes extremas do mundo, moitas veces sen declarar porque os criados subíana aos barcos ou metíana nas huchas cubertas de lonas que xa nom valían para outra cousa ou roubaba burros e marchaba aos desertos que preceden ao Sahara.
cando ten un período de luz sabe que hai dúas tarefas simultáneas que lle pedimos ao accidente, máis imperiosamente que outras. en tempos de incerteza a tarefa de comprender o mundo tal e como se manifesta e a de escaparnos del, a de ancorarnos no real mais tamén a de refuxiarnos en onte ou antonte ou mañá ou pasado mañá, cando nos dicían ‘érase unha vez’ ou a de facernos desexar o que inda nom nos acontecera pero cada vez desexabamos máis, ‘si, nom te preocupes, ti vas chegar a astronauta’.
e ela debátese nesas encrucilladas sen poder decidir o seu rumbo.
mentres, na indecisión e na néboa, pide un outro café e saborea estar así.
No hay comentarios:
Publicar un comentario