daquela pareceume que pronunciaba unha das súas infundadas profecías, pero en pouco tempo o país iniciou un dos seus pesadelos máis escuros con aquela doenza da linguaxe que tiña coma síntomas verbas de cuartel, ademáns imperativos, discursos militares antepasados , ou desprezo á capacidade de síntese.
Uxía insistiu novamente, vense unha gran catástrofe, nótase nas palabras. xa o dixo Rafael.
referíase a Rafael Caxide, que saíra do armario un día ás dez menos cuarto, logo do parte da noite, por xenreira, e dez anos antes escribira arredor da linguaxe, un ensaio sobre o deterioro do mundo verbal, que perdía forza, efectividade e lucidez. el optaba por nom ser excesivamente afirmativo, nom estar demasiado seguro, nom abroquelarse detrás de ideas incólumes.
pero na xente medrou a linguaxe da certeza e a afirmación. quizás porque desde a boca do caudillo é posíbel explicar a totalidade do mundo, nom hai tema descoñecido, posibilidade de erro ou espazo para a dúbida.
o pasamento do ' Comandante eterno ' nom logrou silencialo e desde os seus ollos nos muros das cidades, desde o fociño vacilante do seu herdeiro político, segue a pontificar e vixía que as súas palabras se cumpran en sangue.
vai a cabalo dunha nova lingua orballá, insufribelmente amaneirada e vacua, gañando capitalidade tamén fóra das nosas fronteiras, coma cando aquel escuro político estranxeiro barbotou, ten amencido coma un Douro triste esvarando ante os meus ollos ... forza Diogo Casto, para liberarnos tamén a nós deste medo á soidade de cen anos.
eu, contra toda desesperanza afirmo, sen embargo, que se pode falar dunha verdadeira calidade profética na que algúns poetas galegos intuíron a barbarie. unha palabra fresca e fonda presérvase na croia da súa escrita. resiste unha voz que protexe e coida o sabor desa palabra que afonda nunha realidade desolada ata transformala en aventura da intelixencia e o esplendor.
a devastación do país é evidente: o desastre económico e os soldos de miseria, a persecución das minorías, o arrasamento das nosas rías e os nosos montes, os asasinatos e as torturas acreditadas polos informes de organismos internacionais. ata temos torturadores nos leixous: o Bloquim, o ruso mercenario ou Aulo, o comanche arrepentido.
e, por suposto, a exaltación permanente e hiperbólica da linguaxe excrementicia, en precisa definición de Roberto Dobaño, o pai das catro últimas misses de Zamora. mais o lume doutra palabra vive nas mans sinxelas, case silenciosas, de moitos escritores.
faíscas, sabores irrepetíbeis, texturas, sons perturbadores e musicais, imaxinacións desbordadas. a devastación verbal sucede nesas rúas anegadas de dor e sangue, pero nos rumores valentes desafía outra GZ: reflexiva, empática, áspera dun xeito belo e espido.
está escrito, a unha sociedade escindida corresponde unha poesía en rebelión e ao rescate do país extraviado no erro resulta imposíbel nom tremer ao ler,
vostede ten que obedecerme, díxolle o pai á rapariga,
e eu mirei no espello e sentín
atravesando, encarnadas, os gumes as feridas
copista, Flora - avoa, Elisa - escrito rescatado ME235 – biblioteca Velezinha