Gaiás, iiii

para internarse nos prados, soutos e aldeas, o camiño apartábase da vía e multiplicábase ao tempo que o vento asubiaba sílabas que nom sabía descifrar. debía ser curmán daquel mentireiro que trae e que leva e que acaba por tolear a tanta xente.

o azar das miñas decisións naquela embrolla de carreiros levoume a un lugar e unha praza onde unha fonte nom paraba de murmurar.

á máis pequena daquelas casas tamén se accedía desde as escaleiras de fóra, típicas en todas as contornas. esa caste de escaleiras que soben ata as solainas. dentro había luz, e a dona dunha silueta que me resultou familiar estaba a pechar as ventás.

desde alí collín a rúa que saía pola esquerda e xa case na estrema da aldea cheguei ao pazo e a unha cancela alta e enferruxada que así o dicía. ao seu través as dependencias pacegas só se albiscaban e, entre eles, unha especie de enorme invernadoiro.

comprendín, de súpeto, dúas cousas: a primeira trivial, e a segunda case incríbel, que daquel invernadoiro que nom o debía ser proviña música.

nom lembro se había unha campá ou un timbre ou se chamei golpeando as mans ou berrando que alguén me abrise.

aproximáronse un candil e un home apoucado contra o frío. nom lle vin o rostro porque me cegaba co candil. abriu a cancela e dixo lentamente:

-vexo que se empeña en perturbar ao señor; vostede tamén desexa ver o xardín?

recoñecín aqueles ollos azuis, irmáns, e repetín desconcertado:

-o xardín?

-o xardín dos sendeiros que se bifurcan.

algo se remoeu nas miñas lembranzas e pronunciei con incomprensible seguridade:

-o xardín do meu antepasado.

-o xardín do antepasado do señor, e tamén o meu, o valido.

deixoume pasar e seguino ata o que en verdade era unha enorme biblioteca. recoñecín, encadernados en seda amarela, algúns tomos manuscritos da enciclopedia perdida cuxa compilación supervisara o terceiro monarca da dinastía bastarda, e que eu pensaba que nunca foran impresos.

nun gramófono xiraba un disco xunto a un fénix de bronce. lembro tamén un vaso decorativo verde e outro, anterior en moitos séculos, desa cor azul que os nosos artesáns copiaron dos seus colegas orientais.

don Emilio sorríame. era moi alto, e coa barba gris. tiña algo de cura mais tamén de mariñeiro. logo contoume que tamén fora misioneiro na Colombia Nova antes de aspirar a ser sinólogo.

sentamos, eu num diván longo e baixo, el de costas á ventá e a un reloxo de parede vello, dos que xa nom dan as horas.

calculei que o capitán inda tardaría algo en chegar. o que viña facer podía esperar un pouco.