lobos e cuartos, VIII

a suma inexacta dos versos das tres dimensións

o. Prólogo

nin borralla nin suores de febre enferma

e cómo que non!:

tiveron que votar, democraticamente

medrados os debates

e aproveitou para vencer a presidenta sumando o seu voto de calidade

i. os que tratan da parte concreta

na horta, a carón, baleiraban cisternas de zume de grelo:

abono para paradigmas novos.

nós pasamos co avión por riba e quedaron alí, traballando,

mentres canso dos montes vellos marchou o sol,

tamén todas as tribos.

ao regreso, xa noutro tempo, terminou a cea e chamaron a confesar

onde, filtradas polas reixas, admitimos as fraquezas no xermolo:

cada un segundo o seu grado e recado,

pero admitimos todos o mesmo:

coas artimañas mataramos os tres homes, os únicos que traballaran:

quen viñera de fóra, alleo

quen vivía connosco, na familia

quen tódalas mañás estaba no noso espello.

é imposible dar con referencia,

non formulan nin os inéditos teorías ou posibles que resolvan os atrancos.

imos ter que volver ás tarefas básicas

e aprender fabricar os primeiros pasos en linguaxe nova:

espidos de verbas,

comamos, manteñamos as crías, criemos novas,

durmamos antes de xacer sen querer nada

peneirándose polas físgoas da pel.

os mulahs entónanse, quéntanse

din cousas difíciles e as imposibles, as que teremos que saber

executar perfiladas no xesto de cadaquén.

poñamos por caso aos de fóra:

non che vai queimar, sexa cal sexa o coitelo que lixes no uso.

             mais cos da casa:

             sabe unha de que está feita o día que morren.

                         e chegamos á chave da nosa civilización:

                         que facemos coa muller do noso espello?

                         que lle facemos a esa?

a mensaxe do libro que me besbexa acomódase no meu puño pechado, violento

e tamén sensatamente nas lindes dun anaco de papel

pero empeñámonos na preparación da utopía:

na oficina de emprego hai unha demanda:

búscase profeta sen experiencia,

divulgador con vehículo propio,

intérprete con don de linguas,

alguén que emprenda ...

ii. da parte absolutamente abstracta

miraba o celme da lúa nos descansos de medrar pelame,

sentaba e cavilaba,

estudaba dende os ángulos que coñezo nos libros fundamentais

sen poder escribir glosa con sentido.

sabio de nada tiven fachenda de dicir

que sen memoria morrería, algunha tan prezada!

renunciaría ao desexo da vida que o carballo penso que non ten

pero estalei con tanta ausencia,

ilimitadamente condenado a gozar contra o sorriso tatuado nas vellas das aldeas illadas

ao verme coa compra do día nos supermercados que medran cando morre a loita.

co tempo aventureime a saber que xa me sentaba enriba do crisol de Agostiño,

decatándome do presente, onde vivía,

inda que non duraba nada i estaba sempre a morrer.

igual que a Gabriel e Elisa

esfarelábaseme o intre,

dubidaba entre, morriñento, os anaquiños dos meus pasados

ou, inquedo, andar na pescuda da miña Ansia,

a parte da neura que pretende letra capitular, sempre.

e nisto repenican as verbas do campanario

“ven xantar,” di miña nai, “que arrefría.” e voume,

pisando as pedras e a lama fría.

tan de vagar que saíu unha noite sen grilos.

atacou un lobishome e mateino

no corazón, coma lera no que se escribira coas armas que da a baralla.

rebulía cando o comín a dentadas.

estudei na súa cara, doume noxo e pateeino furioso,

piqueille os riles coa prata das botas de coiro,

sen desexar miralo, de momento,

pero xemeu de dor

e tiven que ir ver por baixo da carantoña que vestía. Non! Non a coñecía

mais fiquei con pesadume da caste máis provisoria,

axeonlleime, preguei verbas mal deprendidas:

podía ter levado persoa de meniño, liberador, músico na feira,

antes de ter posto aquela.

pero estaban de vir todas xuntas:

presentouse con cortesía, outro, deses que saben xogar con navalla e coa lúa.

pelexamos centos e centos ata que case morreu un

e o outro retirou moi malferido:

“voume, carallo, a correr”

“non me deixes, amor, tremo co frío.”

comprobeino pero agora si era ela

“quen me vai sandar as feridas,

as de fóra e as que medraron dentro?”

tiven que asentar a miña formación deitándoa ben deitada na beira

con tempo abondo, non houbo noite tranquila.

e non, non quería matar a terceira:

sería eu ou el sería,

e volvinme trabucar

coas que estaban debuxadas alí abaixo

na maquillaxe e no atrezo.

pero a mágoa maior é que estou sentado

vendo vir: “vaise debullar todo isto”

esquecerei que soñei.

sen conto, o neno non pode durmir.

e agora espeto no pau a navalla, contra a primeira norma de todas:

apréndese a tallar figuriñas

nunca a escarallar a madeira.

señores, cantade unha cantiga por min!

unha que me agasalle consolo

do que non virá mal o día que me arrepinta de ter tomado a decisión de Sofía.

iii. da danza entre ámbalas dúas

mira antes de falar, mira o espello.

celosas da súa relación, e nós só espectadores:

non empeza, incomodámonos, aburrímonos,

percorrémola dende os talóns ata o curuto,

ata que empezan os primeiros acenos

poñendo os brazos en cruz coas palmas cara a luz:

“son salvación, son. A vosa paz, eterna.

mais non beberedes meu descanso ata que vos ispades

e frío coma costume.

non veñades con roupa vella, aquí hai nada para vos

nin sequera máis palabras baldeiras de tanto enchelas co uso”.