lobos e cuartos, VI

dúas boas mans de mapas

férveme o senso perdido da túa palabra

e baixo o volume dos berros

existindo movemento na secreta chaqueta

para así buscar e buscar e buscar

para cos meus sentidos a mil

para probar a reborda no zume da túa descontrol

tiñamos a medra o día que pasamos

sen cinguir as túas brillas nin abranguer a túa luz berrando os cumios todos cheos, mortes cativas

trazos detrás da idea das dimensións de luz na túa cara

aparcando a carón dos teus cadrís rechamante,

remangado para saber o traballo dos teus resortes.

amabámonos de noite sen posturas,

cadrando con calquera música, calquera xiro, con calquera.

mans desacougadas nos teus petos,

buscabas e tocabas coma se fora unha das túas,

esbozabas recoñecemento mentres meu traballo respiraba.

logo tatuaxes,

o meu cálamo favorito nas coordenadas da túa pel

e noutras beiras.

agora durme, dáme o caldo:

afío canteiros e cabeiros para a werra

contra os ladróns de fiestras nas que miramos cores:

os verdes, os laranxas, os lilas máis os azuis

porque un aceno de cor pintaba as conxuntas do noso espazo,

porque daquela os augurios cheiraban ventos de mal nos discos e poemas que comeramos,

contratamos a dentame rexa dun abrelatas, aquel que se

excedeu no celo e trouxo toda a súa sippe,

decidimos remediados con máis males e

así foi como comezou a sucesión de guerras mundiais

na coroza da colleita do millo.

dende alí mudou a miña idea, cando mudou a miña aldea,

a morte e a ferruxe combatían ferozmente as burbullas que escapaban polo cuarto

nun trono e noutro.

yes, I was one of the four queens, too.

chaman á porta e abro eu
unha tarxeta con Moses metida nun cesto
e letras ciscadas que ocupan o día, todo,
nas palmas das mans, amoreadas.

       ti míralas, estúdalas, aparece unha figura nova con cada súpeto
       pescudando aloxamento.
       ás veces case articulas a cadea ata peza que queda alén
       e vai e rompe,
       cae,
       maldís e outra vez:
      
             aliaxes de verbas, de sons vagabundos,
             achados; poutadas sen acubillo, determinándose clandestinos.

                   tápate ben,
                   escríbete e sube no vento para que borre segredo,
                   escribe tesouros nun papel, o vento espállaos todos,
                   muda orden nas túas letras, pérdense no souto dos farois negros;
                   se é beleza que sexa incomprensible, que nunca se entenda!



espectáculo prodixioso: a mala maraca nas túas mans
pretendendo un ritmo caribeño que fuxe, testalán,
que a velocidade derrama tolo goteando no asfalto que contén a cacharela

mentres o sol de verán entra no solpor
e nos meus ollos céganse coma as dagas persistentes que fixeron casa na luz máis luminosamente dourada que foi posible
en belisario

            i entón volviches animal sen control ata a praia na que os apócrifos
            describiran noite
            i entón contáronme os que aguantaron sen durmir que volviches
            animal feroz

hoxe son bravo e podo dicir que mentes

se a cor da noite sume a potencia dos meus ollos
e é iso o único que podo ver na túa fala
é entón un claro invento tentando tapar vicios, metal incrustado nas nosas carnes, indefensas
inda que grilos quentes nos arrullen.
as dúas que sempre loitan, alén de po, estragando a potencia do espello
mentres nacen meniñas as candeas
elas acoitelan o silencio, o vello, e vou lembrando a impotencia que transforma
no meu individuo aquela promesa dos nosos bicos, fronteira entre o seu propósito e
o que resultan ser
porque teño dentes lambidos que soñan monstros
devorando niños na túa carne de camiño á alma que xa non tés,
rastrexando cos seus cans os que andaches,
sen correr, con música sen notas, sen esquecer que xa non teñen máis fame,
que o león que devorou a súa propia fame.



as follas dos castiñeiros que non libera o vento
incansable señor da luz anana e inutilmente dourada que manda
o primeiro día frío do noso inverno xuntos.
si, debe ir moito frío fora,
o bafo dos meus ollos nos vidros lixados asinan efémera testemuña

noite
e acendeu alguén luz alá lonxe que aumenta, diminúe e esquézome
volvo dos traballos e alí, vou por un iogur á cociña e médrame unha ansia,
non está!
porque é noite

pero nos debates do sono,
cando os beizos viaxeiros dende o infindo traen a luz feita fíos
vermello paixón, branco ambición, morte negra,
tecidos esgotados na poza máis fonda da casa,
quedo preso no cuarto e, xuntos coma serpes fías, os que queremos tecer son explorados,
cartografados pola werra que sempre gaña a paciencia do tempo.