-1995, o liño.
-1996, das abellas aos cereiros.
-1997, a medicina popular.
-1998, roteiros pola Amaía Alta.
Mª Carmen Abalo González, Mª José Tilve Costas, Flor Ramos Barbazán, Mª das Mercedes Vaamonde Balado, José Vázquez Rey, Mª Luisa Villar Carril, Carmen Pérez Tilve
unha pésima medida por parte do Goberno, que nom resolve os contaxios e que agrava moitos outros problemas económicos que influenciarán a saúde física, emocional, mental e económica de moitas familias que viven do seu esforzo e traballo diario para manter a este país a flote.
hoxe quero ser a voz de moitos galegas e galegos e do que nom séndoo vivimos aquí. e nom só dos hostaleiros, mais de todos os sectores.
porque a hostalaría é o motor e sen ela caerán outros moitos coma nós.
aos locais que por desgraza teñan que cerrar porque nom les sexa posíbel cumprir coa normativa compénsenllo economicamente cos mesmos ingresos do ano pasado e deixen traballar a quen si lles sexa posíbel para nom paralizar a economía e para que outros sectores asociados á hostalaría nom se vexan tan afectados.
basta de calar, basta de ceder, basta de pagar e pagar sen ingresar.
0 ingresos - 0 gastos.
se nos obrigan a pechar queremos a anulación dos pagamentos da recollida do lixo, auga, terraza, seguridade social e autónomos correspondentes ao tempo que nos obriguen a manter os nosos negocios coa porta pechada, redución do IVE e retencións.
queremos que os nosos traballadores en ERTE cobre o 100% e a tempo como vós cobrades os vosos soldos a primeiros de mes, que se concedan as axudas pertinentes axilizando os trámites, queremos redución ou moratorias de alugueiros e hipotecas, queremos sentirnos seguros no país que vivimos xa que somos nós os que o levantamos.
sexan solidarios e báixense os soldos como a nós nos baixan os ingresos.
somos conscientes da situación e da pandemia que estamos a vivir, pero hai outras medidas de seguridade para frear os contaxios. esta o que frea é a economía e todo o que iso implica.
deixádenos traballar porque nós nom somos o problema.
é máis DIFÍCIL controlar casa por casa e porta por porta que os nosos negocios que están abertos ao público e pódese ver perfectamente e controlar quen cumpre as normas e quen nom!
esta pandemia xa levou por diante moitas vidas. deixade vós de levarvos vós os soños de moitos emprendedores, os esforzos de moitas familias e as estabilidade psíquica e mental da vosa poboación.
porque ao final ou morremos de COVID, de fame, por ansiedade ou depresión.
basta xa!
agora, se mo permitides, desexaría gardar un minuto de silencio polos que xa nom están entre nós e polos que tiveron que abandonar os seus soños!
grazas a todos os que hoxe estades aquí e aos que nos apoian desde outros medios, aos sectores en loita, comercio, perruquerías, estéticas, distribuidores, autónomos, limpeza, aos xubilados, aos nosos clientes, os sanitarios, AED, a todos os cidadáns en xeral. grazas polo voso apoio e por confiar en min para dicir estas palabras.
moito ánimo e lembra que O POVO UNIDO NUNCA SERÁ VENCIDO!
oxalá a próxima pandemia fose de amor!
nom ao peche, por favor!
lalín, 11nov2020
texto por Angélica Martínez
fotos: 1, de Regina Popi &2, de autor@ anónim@
tradución de @xindiriz
son como dous mundos, o da vida alegre e o q transcorre ao outro lado do espello, igualmente reais
tocou finde d’garda en quirófano e cóntovos o q vivín o sábado ás tres da madrugada cando cambiei a qnda e fun a observación:
1, Rocío, doente covid d’38 anos, botouse a chorar cando o médico intensivista lle dixo q ía sedala para intubala. co osíxeno a presión nom remontaba
2, Cristina, enfermeira desprazada, rompeu a chorar cando tivo q cambiar os parámetros d’tres respiradores ao mesmo tempo q os tres doentes q os usaban desaturaban
3, Carme, anestesista, rompeu a chorar mentres facía as veces d’médico-uci e ingresou Antonio, doente multipatolóxico descompensado
4, Xosé Carlos, enfermeiro con só unha ducia d’días d’experiencia profesional, botouse a chorar cando levaba seis horas vestido coma un buzo traballando na uci d’doentes covid e lle mandaron cambiar os parámetros da xiringa d’perfusión d’Manuela
5, Miguel, auxiliar d’enfermaría, botouse a chorar cando Xosé lle pregaba q lle realizara unha videochamada cos seus fillos para despedirse por se nom saía desta
todo pasou nunha chisca d'tempo, nunha noite calqra. todos se botaron a chorar en silencio. todos son persoas reais e compañeiros d’carne e óso con pais, fillos e parellas. todos tristemente esgotados. todos con medo e todos pensan q nom teñen a culpa d’vivir o q están a vivir
trato d’facer un chamado ao sentido común, a responsabilidade e a cordura. trato d’pedir axuda
esquécete das hipóteses conspiranoicas, as incredulidades, os dereitos a nom cumprir as normas, as solucións máxicas. esqce a incompetencia política, a ausencia d’liderado, a propaganda, a desorganización, …
… e mudemos realidade. si. mudémola
actúa como xa moitos o facedes, estremando a limpeza, a distancia, a ventilación (moi importante), cumpre coa corentena, coida dos máis vulnerábeis e así, con sorte, nom te verás boca abaixo nim ti nim os teus cun tubo nos pulmóns
é posíbel q nas próximas semanas sexamos testemuñas dunha realidade q nunca imaxinamos e a única maneira d’mudala é diminuíndo os contactos e facelo, en calqra caso, nas mellores condicións: aire libre, máscara, distancia e hixiene
por certo, o doente q operara antes de subir a observación tiña unha patoloxía lene pero acudiu tarde ao hospital, nom entrou no centro d’saúde, foi diagnosticado tarde, entrou en sepse e terminou en observación (xa nom había praza en uci). con mal prognóstico
nom é alarmismo, é a crúa realidade
cóntoo para concienciar. pódese vivir alegres estremando os coidados ou pódese vivir ao outro lado do espello
grazas a todos os q sodes exemplo por ser tantos e tan valentes
texto orixinal Pedro Madroñal, médico sevillano
@xindiriz, tradución ao galego
