este Tristán do que conto nunca soupo por qué lle puxeran este nome no
sacramento do bautismo, nim conocía a ninguén que se chamase como el
un tío de seu que traballaba como camareiro nun restaurante mui famoso
de Lisboa, decíalle que en Portugal conocía a dous ou tres cabaleiros dese
nome, e que todos eles eran ricos. Tristán foi cumplir o servicio militar a León,
e alí, un día, nun quiosco, mercou por dous reás 'la verdadera historia de los
amantes Tristán e Isolda', cos namorados
mui abrazados na portada do folletín. ao fin iba saber quén fora aquel Tristán
cuio nome levaba. cando chegou ao final da historia, coa morte de delambos
namorados, Tristán García verqueu unhas bágoas. e dende aquel deu en matinar
que andando el polo mundo atopaba a unha muller chamada Isolda, e gostábanse, e
facíanse noivos, a casábanse, e vivían mui felices en Viana do Bolo, de onde
Tristán era natural. a todos os seus compañeiros do Reximento de Burgos 38,
preguntáballes si por un casual habería no seu pobo unha rapaza que se chamase
Isolda. nona había. había algunha Isolda solta, pro Isolina nom era o mesmo que
Isolda. Tristán doíase de nom dar con esa Isolda, porque si nona atopaba agora
en León, onde había tanta familia, nona iba atopar en Viana do Bolo,
traballando na terra. un día mandouno chamar un sarxento chamado Recuero
- ti eres ése que andas coa teima de atopar unha muller que se chame
Isolda?
- sí señor
- pois en Venta de Baños hai unha viuda dese nome
- nova ou vella?
- que sei eu! coido que é churrera ...
tanto tiña metida no seu maxín o noso Tristán a novela famosa, que nom
puido dubidar de que aquela Isolda de Venta de Baños fose nova e fermosa. en
todo caso, si era vella, tería unha filla ou unha sobriña que seguise co nome,
e si era churrera como ela podía seguir co negocio en Ourense ou en Viana, onde
xa era hora que deran nos bares chocolate con churros. tivo Tristán un permiso,
e cos vinte pesos que tiña aforrados tomou en León o tren pra Venta de Baños.
xa naquel empalme preguntou pola churrería da Isolda. estaba a churrería perto
da estación. e a señora Isolda era aquela que estaba envolvéndolle uns churros
a un señor cura. era unha velliña co cabelo branco, fermosos ollos negros, a
pel tersa, as mans mui graciosas pondo os churros no papel de estraza e
esparexando o axucre por derriba deles. Tristán dubidou entre falarlle ou nom,
pro xa levaba gastadas corenta e sete pesetas no billete de ida e volta
- bos días! vostede é a señora Isolda?
- servidora!, respondeulle a velliña, sorríndolle
- é que eu son Tristán e viña a conocela!
a velliña pechou os ollos, e agarrouse ao amosador pra nom caír. bágoas
rondaban polas suas meixelas
- Tristán! Tristán querido!, puido decir ao fin. toda a miña mocedade
agardando a conocer un mozo que se chamase Tristán! e como nom viña, caseime
cun tal Ismael, que era de Madrid!
Tristán saludou militarmente, e despacio volveuse á estación a agardar
o primeiro tren para León. cando éste chegou e Tristán subía ao vagón de
terceira, apareceu a señora Isolda, con un paquete de churros. doullo a Tristán
e bicoulle a man. nom se nom dixeron nada.
cousas así soio pasan nos grandes amores.
Álvaro
Cunqueiro
os outros feirantes, Galaxia, 1979
versión
transcrita e só lixeiramente adulterada por xindiriz
