lobos e cuartos, VII

... e, por fin, hai tempo mudaron lobos

e a patria exterminada? quen saqueou o tesouro das nosas raíñas?

quén vai subir volume, berrar versos?

quén será quen de prender o lume dentro desta sombriza?

queima chaves e portas, refrega o corpo,

baila drogas ata amencer, come sistema,

mexa logo polas esquinas, esterca as prazas.

a revolución sempre allea nas mesías, falsas e verdadeiras confundidas,

despois da larpeirada no común que sae das cociñas en remesas para pobres en caixas ricas ao abrilas.

ónde romperon as cadeas nas que viaxan as verbas dos edictos?

qué fixo Poder e o seu mecanismo?

qué maxistrado traidor non dou aviso?

quén non coidou das rimas, asustadas, saltando fóra do limes?

escaparon bárbaros do interior

cos metais correndo líquidos polos condutos,

cómodos de vir nas altas temperaturas.

e qué será de nós no corpo a corpo durante as werras

entre as que son ditas a chamar pola noite

e as suxeitas nas ficcións nas que se loita contra as que non queren que naza o día?

“amor, amor!, non saias pola porta!,

verde

para vampiros e saqueadores.”

“dádenos

o que tedes no medio deste círculo.

din: non miredes!

porfían: non veñades nin probedes!,

pero temos o material censurado, o que sabedes sabe rico.”

profesora cansa e fraca le relatos pirateados

que aleita e aloumiña

coma frío bronce, loba no museo.

van ler,

no espello do corredor, tan acolledor pero ...

volta metade, máis bela e máis plácida.

as outras nunca.

algunhas, poucas, quedaran nas cadeiras

mirándoa, tan cansa e fraca,

cos ollos máis abertos, violentas, anoxadas.

as listas

saben que hai que saír para ver ben,

pero non hai portas sen chaves que non teñen

e estudan ou traballan

e mesmo caen nas lazadas coas formas correctas.

“con isto na boca saberedes:

e nunca máis cousa ningunha.

si, será día que non cabe na artesa

onde soña imaxinación cocida.”

e días máis tarde

traxes impermeables saen das naves que nos atacan

mercan nas feiras, poñen lobos por se chove xente boa.

e fuxo no último dispositivo ás escuras dos antros,

alumeada polas urbanas, altísimas

e gobérname unha besta salvaxe.

pregúntolle a todas, tamén aos outros e aos louros:

“preciso roubar máis versos

para facer porta e saír matar o mundo vello de podremia”

preciso máis e venden moito

pero caro, moi viciado, moi amañado.

“se os comes cambias

de fisionomía, especie e raza pero

non te fíes dos que moven verdade cortada.”

e iso que na miña casa xa os había,

de piratear nos que trouxeran centurias auxiliares dos saqueos de libros do imperio,

a vasoira amoreábaos nun curruncho, coloreábaos de vermello o tictac do noso reloxo.

e unha man en traidora luva de plástico recolleunos na bolsa do súper,

coidando que eran vellos

e non valían.

só podes matar definitivamente

se queimas tamén os arquivos

e as ideas nas cabezas dos lobishomes co seu talento certificado.

saben que a sorpresa é unha ameaza remota:

a posibilidade e a súa devastadora inocencia;

por iso a matan cos esbirros.

veña! chamemos nas lindes! qué nos informen!

ónde se para? cándo? por qué?

e eles:

“deixade que se acerquen, que se poñan a tiro de canteiros e cabeiros

e a matar,

matádeos a todos!”

i entón os motores berran lobos tolos

o portavoz acusa o criador

i este morre preso dun ataque de lei,

cega pasando por riba dun caracol:

a min non! son verdadeiramente inocente!

os motores están tolos e mátanos a todos

dende a culpa,

a tesura dos feixes das espadas con xestos de amos novos.

e fano cun sinxelo e familiar porque

todo está neste cuarto que non nos deixa saír

coma se tivera os nosos dereitos

coma cando o verdugo e a morte falan da paga por traballar en día festivo.

escuso tanta presa por amasar verbas novas,

tanta ansia

en acender enerxía nas estancias que se van verter,

porque chaman seres sen anima

a durmir, comer, facer o seu mandado;

deixando só vidas cos seus quebrantos e cans bastardos,

armando cuartos abertos ao público en mil cores,

coas bágoas colgadas nos muros

cadanseu rotuliño explicativo das antigas civilizacións, catalogadas

antes de aniquiladas.

e pagan gustosos os turistas perfumados por ver tal cousa

monumento manifestacións da arte que paga quen realmente pode


xa o sabedes non?
dura pouco, é feble

o home con púlpito non fala acaso que entenda,

para a dereita a triste historia dunha nena,

cara a esquerda e repite

a arenga do emperador diante doss mercenarios!:

"quen mandou esta pregunta con fame?

que é a nación?, e a intención?

como fan as escravas tropas coas que manter viva a fame das súas preguntas?"

cobadázame un home engurrado sobre os bancos do teatro:

"sempre a mesma ladaína"

coas armas ao lombo as patrullas fixeron roldas diante das nosas caras

"saíde fóra, hai unha pregunta que chama por vós" 

burlándose, ríndose a cabalo das súas dentamias, trabando no medio das indemnes

e a nosa xente escapa co que pode

"din que pode ser unha luz nova, a que vos deixe ver as chaves"

"xa temos as nosas chaves, señores, as da casa e as do coche"

"CARGADE!"