23.10.18

como se distribúen os concelleir@s nunhas eleccións municipais. o caso de Lalín

imaxe tirada de 'notimérica.com'
a Lei Orgánica 5/1985, 19 de xuño, do réxime electoral xeral (LO5/85, ou LOREX) é a norma básica do estado que rexe as eleccións, tamén as municipais (Artigo 1).

o Artigo 163 de dita LO regula a atribución de escaños en función dos resultados do escrutinio. e, fundamentalmente, establece que:

a. nom se teñen en conta as candidaturas que nom obteñan, cando menos, o 3% dos votos válidos emitidos na circunscripción.

b. ordénanse me maior a menor, nunha columna, as cifras de votos obtidos polas restantes candidaturas.

c. divídese o número de votos obtidos por cada candidatura por 1, 2, 3, …, ata un número igual ao de escaños correspondentes á circunscrición. os escanos atribúense ás candidaturas que obteñan os cocientes maiores no cadro, atendendo a unha orde decrecente.

d. cando na relación de cocientes coincidan dous correspondentes a diferentes candidaturas, o escano atribuirase á que obtivera o maior número total de votos. se houbese dúas candidaturas con igual número de votos, o primeiro empate resolveríase por sorteo e os sucesivos de xeito alternativo.

e. os escanos correspondentes a cada candidatura adxudícanse ás candidatas incluídas nelas, na orde de colocación na que aparezan.

o Artigo 180 matiza que, para as eleccións municipais, nom serán tidas en conta as candidaturas que nom obteñan, cando menos o 5% dos votos válidos.

nas eleccións municipais de 2015, no Concello de Lalín, concorreron seis candidaturas. en total, exerceron o dereito a voto 12188 persoas, do total de 16584 que tiñan dereito a facelo. emitíronse 274 votos nulos e 156 en branco. o resto distribuiuse do seguinte xeito (columna 1). no resto de columnas aparecen os cocientes que se indican no A163/LOREX:


1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
PP
5326
2663
1775
1331
1065
887
760
665
591
536
484
443
CL
3020
1510
1006
755
604
503
431





PSOE
1725
862
575
431








APAC
770
385










BNG
628











PGD
289











brnco
156












polo que a atribución de concelleir@ foi a seguinte:

PP – 10, CL – 6, PSOE – 3, APAC – 1 & BNG – 1

esta norma e estes cálculos axústanse á denominada Lei D’Hondt. na rede existen multitude de simuladores que fan estes cálculos de xeito automático logo de introducir os datos básicos.

simulación en icon
 @xindiriz
FONTE: boe & elpaís

22.10.18

GZ merece máis ...

Ana Pontón
ANA PONTÓN
voceira nacional do BNG
texto orixinal publicado por 'lavoz'

sería alentador pensar que os orzamentos do PP van solucionar o paro, a precariedade, as listaxes de espera, a fenda salarial ou atender as persoas dependentes, mais a realidade é ben diferente e a propaganda nom arranxa os problemas deste país.

os orzamentos insisten nun modelo fracasado e nom van mellorar os servizos públicos, nin sentar as bases dun novo modelo produtivo -autocentrado, innovador e sustentábel- que cree emprego estábel con salarios decentes. son o espello dun Goberno esgotado, rutineiro e sen proxecto de futuro. o Goberno de Feijoo nom deixa unha herdanza de prosperidade, deixa unha GZ máis endebedada, con menos emprego e máis precariedade, cos salarios e as pensións máis baixas do Estado e cunha xeración perdida na emigración.

temos uns orzamentos lastrados por un financiamento inxusto, mais Feijoo, en lugar de defender un concerto económico que nos daría máis recursos, teima en defender o mesmo esquema centralista. e o máis grave, usa a escuálida capacidade fiscal para facerlle agasallos aos ricos, mentres o común dos galegos e das galegas nom notarán as anunciadas rebaixas de impostos. iso si, seguiremos vendo como se deterioran os servizos públicos. confunde política social con cemento. sen recuperar e ampliar o profesorado e o persoal médico expulsado polos recortes, nom avanzaremos cara a un estado do benestar forte.

a principal preocupación dos galegos e das galegas é o emprego, pero nestes orzamentos nom hai un plan para industrializar a base produtiva, pechar ciclos e xerar valor engadido, nin unha aposta pola I+D+i, -Feijoo situounos á cola da innovación-, nin pola economía circular.

o proxecto estrela é o Xacobeo 2021. como se un país co potencial en coñecemento, no agro, no monte, na pesca, na robótica ou na produción enerxética tivese que resignarse a un turismo de baixo custo.

falta confianza en GZ e visión de futuro, con propostas como unha tarifa eléctrica galega que nos permita usar os nosos recursos, para evitar peches como o que ameaza a Alcoa.

falta valentía e proxecto de país. GZ merece máis. moito máis.

19.10.18

Irlanda, o tigre demográfico & GZ, o gato moribundo

depositphotos
ao analizar o devalo demográfico galego, os expertos míranse no espello irlandés. a causa, ademais dunha orografía e un clima semellantes, é que hai medio século ambos territorios tiñan case a mesma poboación. e aí rematan as comparanzas. en 2016 había un 75% máis de irlandeses que hai 50 anos (4,7 millóns), os galegos somos un 3,9% menos (2,7 millóns).

cales son as causas de que Irlanda duplicara case a poboación desde 1960 ou que en 2006 superase os catro millóns por primeira vez desde 1871? os expertos coinciden en que son un cúmulo de medidas postas en marcha, sobre todos, a finais dos oitenta. case ningunha foron axudas directas para fomentar a natalidade, mais decisións económicas que provocaron o crecemento da poboación irlandesa, xa sexa co aumento da natalidade ou coa chegada de traballadores que se asentaron no país. polo tanto, é a economía a que, neste caso, tira da poboación.

na segunda metade dos 90s, Irlanda converteuse en 'o tigre celta' porque medraba a dobre díxito. despois tamén estoupou a burbulla inmobiliaria e tivo que rescatar a súa banca. recibiu 85000 millóns de Europa e pasou a formar parte dos piigs. sen embargo, pasou de que a súa economía caese un 4,6% en 2009 a medrar un 8,5% en 2014, un 26,3% en 2015 e 5,2% en 2016.

en 1980 era o país máis pobre da Europa dos Doce e o terceiro máis atrasado cando España entrou na UE en 1986. agora, é o segundo máis rico da Eurozona, só superado por Luxemburgo.

entre 2011 e 2016 a súa taxa de desemprego pasou do 15% ao 7,9%, e a previsión que manexa o goberno é que a finais do ano próximo se alcance o pleno emprego cando a tasa se coloque por baixo do 5%. xa avisaron de que van a precisar man de obra estranxeira para que a súa economía siga medrando como nos últimos anos.

toda esta opulencia económica é a que ten provocado que aumente a poboación. aos irlandeses nom lles importa ter descendencia porque saben que van a ter emprego e un futuro 'sen estreiteces'.

antes da crise, o crecemento demográfico atribuíuse, case a partes iguais, á chegada de traballadores estranxeiros e ao alto índice de natalidade. agora, o principal factor do incremento de habitantes é o aumento do número de nacementos, segundo sinala un estudo elaborado pola Oficina Central de Estatísticas Irlandesa. a república alcanzou o ano pasado a clasificación de países membros da UE coa maior taxa de natalidade: 13,5 nacementos c/1000 habs. en GZ é case a metade: 7,1. a súa taxa de mortalidade é de 6,4. a galega case a duplica: 11,6.

desde finais dos 80s, Irlanda puxo en marcha unha combinación de medidas liberalizadoras na súa economía. abríronse as fronteiras aos capitais estranxeiros, ao comercio e á man de obra. ten unha normativa laboral moi flexíbel e nestes momentos é unha das economías máis libres e abertas do mundo.

mais nom todo é positivo. esta flexibilidade laboral provoca que posúa un dos niveis de protección máis baixos de Europa, segundo a OCDE. tamén o custo por despedimento é dos máis baixos de Europa.

ademais, os diferentes gobernos teñen posto en marcha unha política moi baixa de impostos para as empresas, o que ten provocado que multinacionais, sobre todo relacionadas co sector da tecnoloxía, teñan acudido á chamada da flexibilidade laboral e das vantaxes fiscais. o imposto de sociedades está no 12,5%, o máis baixo da zona euro e un dos máis reducidos do mundo. nin cando tivo que recibir o rescate dos 85000 millóns, Bruxelas lle obrigou a subilo.

e como consecuencia deste florecemento económico, tamén se converteu nun polo de atracción para traballadores estranxeiros, mais tamén para os irlandeses que regresan cunha gran formación e que contribúen a que a poboación aumente.

@xindiriz
deturpación de 'Irlanda, el tigre demográfico,' escrito por Manolo Rguez (publicado en Faro de Vigo, 12 novembro 2017)

12.10.18

esperanza sen optimismo (2015)

capa da versión orixinal da obra
tirada de goodreads
a linguaxe, imprecisa, permítenos esperar tanto 'comer un anaco dese pastel de chocolate' como esperar 'que as inxustizas sexan corrixidas'. o primeiro ten que ver máis co desexo ou as apetencias, mentres o segundo cos lamentos que a Biblia asocia co Espírito Santo. é con isto último que trata esperanza sen optimismo, un percorrido polo complicado terreo da esperanza que evita, reiteradamente, propor unha teoría definitiva sobre o asunto.

un dos dilemas centrais da experiencia humana na actualidade é como podemos conservar a esperanza en vista da amplitude da catástrofe: o imparábel crecemento da desigualdade económica, o racismo e a xenofobia detrás do Brexit e o éxito de Donald Trump. o libro rexeita tanto optimismo (loxicamente absurdo) como pesimismo (inherentemente derrotista), e defende a esperanza.

e que espera o propio Eagleton? nom resolve a cuestión porque como Marx, rexeita a metafísica especulativa. ademais, é unha postura útil que lle permite articular a visión cristiá con máis precisións que moitos escritores cristiáns. a esperanza pode ser un principio político.

cap.1, a banalidade do optimismo. Eagleton arremete contra a fe na inevitabilidade do progreso humano, a miúdo asociado ao humanismo ateo contemporáneo:

'o progreso viría sendo algo tan irresistíbel como a artrite. estamos tan indefensos ante o seu avance como un teixugo diante dunha máquina escavadora'.

Eagleton diferencia entre esperanza e simple optimismo, ledicia, desexo, idealismo ou adhesión á doutrina do Progreso, facendo fincapé nunha posición que require reflexión e compromiso, procedente dunha racionalidade perspicaz, que pode cultivarse coa práctica e a auto-disciplina, e que recoñece mais rexeita capitular ante as realidades do erro e a derrota. a auténtica esperanza é, sen dubidalo, tráxica, mais Eagleton tamén defende as implicacións radicais que ten, como

'unha especie de revolución permanente, que ten como inimigo tanto a complacencia política como o desespero metafísico'.

a esperanza, para Eagleton, está intimamente asociada á visión tráxica da vida humana, onde a destrución corre parella aos avances, e os horrores veñen da man das alegrías. neste marco, a esperanza é o que permanece cando todo o resto do humano ten sido cencenado. é por iso que a esperanza é unha virtude, nos fundamentos do cristianismo. a esperanza é como a fe: chama a abandonarse, a comprometerse co que está fóra do propio control.

'o Abraham que lle pon un coitelo na gorxa ao seu fillo alberga esperanza'.

dito doutro xeito, a esperanza é un compromiso cunha visión do ben que transcende calquera habilidade de facerse con ese ben. mais isto nom supón pechar os ollos ante a anguria ou o terror.

o optimista ten unha predisposición conxénita a crer que as cousas só poden mellorar:

'a esperanza auténtica, pola contra, necesita estar alicerzada en razóns'.

Eagleton tamén rexeita o pesimismo, porque optimismo e pesimismo serían un xeito de racionalización e nom que unha lente na que se poida confiar para ver a realidade: reflicten o temperamento que un ten e nom un discernimento real. son as dúas caras dunha mesma moeda irracional porque se apoian en crenzas inxustificábeis.

ademais, ser optimista é ser conservador, xa que se tes fe no esencial da organización social e confías que todo se desenvolverá dun xeito positivo, esa fe, de facto, impide a crítica da natureza inherente á nosa actual organización social e política.

o optimismo é unha ideoloxía conservadora porque a súa 'fe nun futuro benigno' baséase na 'solvencia esencial do presente'. isto é a razón pola que os gobernantes e tiranos insisten nel como un profiláctico contra a desafección.

debe haber razóns para ter esperanza, propón Eagleton. de nom ser así a esperanza nom sería a virtude da que falamos. mais nom hai nada ineluctábel sobre a esperanza: se o resultado estivera asegurado, a esperanza nom sería esperanza, sería simple e mera expectativa.

cap.2, que é a esperanza? é unha emoción? en que defire do desexo? fai un fetiche do futuro?. Eagleton nom intenta responder á pregunta; en vez diso, explora como o propio feito de falar de esperanza se atropella, positiva e negativamente, con expresións de desexo, emoción, decisión, fe, e amor.

a esperanza é unha das moitas cousas que escapou da caixa de Pandora. é beizón ou maldición? para Aquino a esperanza é beizón, unha virtude teologal derivada da fe e a caridade. pola contra, TS Eliot, de xeito cristián, advirte contra a esperanza:

'espera sen esperanza, pois a esperanza sería esperanza pola cousa errada'.

nom só pode estar mal enfocada a esperanza; pode ser pura ilusión.

desde Aristóteles a Badiou, Eagleton pretende diferenciar entre formas 'moralmente sospeitosas' de optimismo e esperanza - 'a parente pobre das virtudes teologais'; por exemplo, crítica de maneira incisiva o optimista racional: como evoluciona a prosperidade de Matt Ridley.

Riddley (ex-presidente de Northern Rock, filósofo, científico e pontificador nos seus momentos libres) é incapaz de ver que o capitalismo é nom máis que un xeito específico de organizar a economía: 'axudar a que outros consuman' é un espléndido eufemismo co que describir multinacionais como Exxon ou Microsoft: 'é como se un tivese a obriga de ver como un ladrón se leva o teu coche'. Riddley nom cuestiona o actual status quo, senón que aprecia precedentes e xustificacións para o mesmo ao longo de toda a historia. para el, todo o bo da humanidade figura no haber das relacións socio-económicas do presente.

Eagleton tamén arremete contra a bioloxía da esperanza de Lionel Tiger precisamente porque trabuca a esperanza cunha caste de temperamento. a esperanza nom é un estado de ánimo, ou incluso unha condición biolóxica; é unha perspectiva moral sobre a vida. o valium pode ser a píldora do optimismo, mais nom produce esperanza.

Eagleton é máis que un explorador lingüístico trazando os diversos tropos da esperanza; é tamén (máis ou menos) un marxista preocupado polo curso da historia política e o destino último da humanidade. o optimismo, cre, nom so é banal; pode ser incluso perigoso. suxestiona que nos Estados Unidos o optimismo é a 'ideoloxía estatal' e explica a irracionalidade da súa política, tanto exterior como interior. ao contrario que a ledicia forzada do entusiasmo americano, o cristianismo e o marxismo -as dúas grandes visións do mundo de Eagleton- rexeitan o optimismo. a pesar de profetizar un Reino de Deus futuro e positivo ou unha sociedade sen clases, nom existe un camiño directo e doado desde o mundo actual ao final feliz. no cristianismo, a salvación irrumpe impredecibelmente e pasa pola Cruz.

se a dereita relega a esperanza a algo baladí e a esquerda recela dela porque podería obstruír a construción da Utopía ao confiscar as súas enerxías, Eagleton ve na esperanza un potencial emancipador sempre a cando se basee na razón.

porque a esperanza está a miúdo relacionada coas nosas concepcións do que pode ser o futuro, dada a natureza das capacidades humanas, a miúdo adormecidas. isto nom sempre é o caso co desexo, que pode ser embelesado por un obxecto completamente incalcanzábel (por exemplo, regresar á seguridade do útero materno). así, mentres o desexo vive sen restriccións nos dominios do posíbel e o imposíbel, a esperanza está limitada, e sempre aspira, ao posíbel. isto posíbel ven a ser cambiar a organización social e os asuntos humanos; a diferenza tamén do desexo, que, a miúdo, mais nom sempre, se basea en obxectos.

cap.3, o filósofo da esperanza. a pesar que Ernst Bloch xa nom é referencia frecuente nin popular nos círculos marxistas, merece un capítulo do libro, moi crítico, sen embargo, co seu concepto de esperanza.

para a maioría da esquerda contemplar a posibilidade do fracaso equivale á 'traizón espiritual', as derrotas son un simple atranco de pouca importancia no camiño cara a utopía. e isto, para Eagleton, é un dos seus maiores erros. o erro máis grave de Bloch, compartido na esquerda, é nom cuestionarse …

'que sucedería se errásemos?'

contradicindo ao postmodernismo, Eagleton defende que sentir esperanza ante todos os acontecementos devastadores é pernicioso, xa que nos impide recoñecer o que é verdadeiramente desagradábel en si mesmo. nom hai nada malo en considerar, por exemplo, pernicioso o Holocausto, punto.

por conseguinte, mirar o lado positivo das cousas pode a miúdo ser unha maneira de xulgar positivamente algo puramente odioso. e, á inversa, ver o lado bo das cousas en todo impídenos venerar aqueles raros acontecementos que som verdadeiramente positivos. se somos utópicos esperanzados, como Bloch, desperdiciamos xulgar adecuadamente acontecementos importantes e únicos.

o principio da esperanza sería unha especie de teodicea nom-marxista, mais tamén nom-cristiana, ou como crer que o ben pode xurdir do mal. e é aquí, nunha combinación afirmativa de ambas tradicións, que obtemos un sentido máis claro da súa percepción da esperanza:

'a resurrección é esperanzadora precisamente porque o que redime é a agonía e a desolación da cruz'.

Bloch é un estrano filósofo marxista interesado en dialéctica da natureza, de Engels, porque cre que a esperanza está completamente integrada na propia natureza. Eagleton denomínaa 'materialismo místico'. a natureza, no seu decurso constantemente cambiante, logra constantes progresos. Eagleton di que tal punto de vista en realidade devalúa a esperanza. se o progreso está inscrito no código do cosmos, nom hai necesidade de que o individuo 'exercite' a esperanza.

a noción de Bloch de esperanza-na-natureza explica 'a obesidade conceptual' dunha obra que o aborda todo: desde o simbolismo pitagórico dos números ata o fascismo moderno, para fundilo todo na expresión da esperanza como esencia.

Eagleton fai unha comparación reveladora entre Freud e Bloch. ambos defenden que o obxecto fundamental da esperanza é diferente do que semella: para Freud o que realmente desexamos está no pasado; para Bloch está no futuro remoto. segundo Bloch, incluso o fascismo é unha expresión (perigosa) de esperanza fundamental para a visión marxista. hai ecos claros da afirmación de Agostiño de que -saibámolo ou nom- o verdadeiro obxectivo dos nosos desexos presentes é Deus. de aquí a conclusión de Eagleton que Bloch

'está na busca dunha forma de marxismo que rivalizaría coa fondura e alcance da relixión'.

imaxe tirada de 'kaosenlared'
para Eagleton, o cristianismo é materialista no sentido en que desexamos xustiza. de feito, o Antigo Testamento é unha longa súplica de xustiza a Deus para os indefensos, os pobres, orfos, viúvas e impedidos. ten menos que ver coa noción dos nosos espíritos pervivindo nalgunha especie de forma imprecisa.

a doutrina cristiá tradicional fala da resurrección do corpo porque a identidade dos seres humanos está unida aos nosos corpos. sentimos cousas, nom as pensamos e xa está, como o indica o feito de que os cristiáns deben amar coas vísceras e nom só coa mente. o argumento de Eagleton é que mentres que Bloch enfatiza nun concepto vago do espírito humano que sigue a vivir, o cristianimo busca unha anovación máis concreta, unha perfección do Reino de Deus xa iniciada por Xesús que da casa a quen nom a ten, visita presos e da de beber aos sedentos.

cap.4, esperanza contra toda esperanza. o revolucionario esperanzado sempre encara o paradoxo de que loita por algo radicalmente novo, mais debe usar o presente como inspiración para o cambio. e que debe facer o revolucionario cando o presente é unha chuvia de derrotas constantes?

alén da simple esperanza de que mañá teñamos bo tempo, existe a 'esperanza radical': o mandato de Shelley de

'esperar ata que a Esperanza faga
do seu naufraxio aquelo que contempla'.

e a traxedia é o exemplo por antonomasia desta esperanza radical. que esperanza podería quedar cando o vello Lear aparece berrando con Cordelia, morta, nos brazos: 'ouveade, ouveade, ouveade, ouveade!'? e a continuación Kent faise eco da consternación dos presentes: 'é este o fin prometido?'. para Eagleton é acaído, a morte dos personaxes principais nom ...

'mina a integridade da poesía que lles da voz ... a mesma mestría da obra está en cuestión por causa dun desencanto demasiado doado'.

Eagleton reitera un argumento marxista básico:

'se a transformación radical é un concepto difícil de aprehender, é porque demanda previsión e lucidez, precisión e cálculo, mais todo no nome dun fin que é necesariamente opaco. proxectar o futuro é inevitabelmente aproveitar a experiencia do presente, para así superar o que xa coñecemos'.

Eagleton acude á traxedia precisamente porque é algo máis avasallador que o pesimismo, algo que sacode o tecido do noso ser, pois nela presenciamos algo preciado que está a ser destruído. e se inda o consideramos algo moi valioso, entón inda temos algún lugar de onde obter forza, algún valor polo que seguir loitando.

a esquerda precisa recoñecer que todas as derrotas que afronta constantemente, que fan que se retire de xeito momentáneo con horror, implican que se somos negativos, é porque hai algo positivo ao que todavía nos aferramos. nunca loitar e, así, nunca fracasar, implica compromiso cero e, polo tanto, esperanza cero. pero tentalo e fracasar revela que queda algunha esperanza no espírito humán. nom podemos ter certeza de ter perdido completamente a loita ata que deixamos de tentalo.

o mundo nom ofrece moitas razóns para a esperanza. certamente a tecnoloxía ten mellorado as nosas vidas, mais hai moitas aspectos e facetas da nosa vida onde ten feito pouca diferenza ante a inxustiza, inda exacerbándoa.

Jürgen Moltmann defende que a perspectiva cristiá sobre a esperanza comeza desde a idea de que a orde natural do mundo é inxusta. se Bloch é o filósofo da esperanza, Moltmann é o teólogo da esperanza e defende que mentres para os gregos o mundo é como é e precisa explicación, para os xudeus da Biblia o mundo está pexado e Deus precisa facer algo ao respecto.

ter esperanza nunha solución cristiá inda por determinar nom é un espellismo, como podería selo a esperanza de que nos van rescatar os marcianos. é unha cuestión de confianza baseada na tradición e a experiencia que se retrotrae ás experiencias dos discípulos cos que conviviu Xesús e as primeiras etapas da Igrexa. esta esperanza nom é vontade, mais pode ser alentada, como fai a Igrexa.

tamén é, como sinala Eagleton, máis que unha emoción. é unha mestura de sentimento e intelecto que nos leva a ver algo e estar seguros de algo a pesar de que case todas as evidencias nos din o contrario, e a pesar do feito de que outros poden nom ter esta visión.

@xindiriz

visitantes