lobos e cuartos, V

pezas para facer crónica da primeira persoa desfigurada

e a canción que ás veces se escoita á beira do mar

cando me bate nos pés e me calmo no seu bruar, lembrando:

impasible

eu, deus, son impasible

ao tempo e o seu remuíño,

mais

no máis feroz xesto de soñar

cerco a miña vida,

eu, deus, cerco o meu allo

contra o tempo e a súa verdade.

e quero dar un paso atrás e vai alá o mar

cos meus vestixios, os que contan que sempre remato

cos feixes de preguntas no chan,

sen contestar.

1

eu era coma as outras, iso dixeran, iso me meteran dentro, iso rezaba eu

e dende o día que me queimei nas brasas matei o esquema vello

e non durmín ata que me salvaron as avoas

sen rematar a distancia alén do limiar

e baixaron falar, retrazarme.

colándose no cuarto coma pantasmas,

sen coreografía

maría e elisa debuxaban amorodos durante as mañás frescas.

pero espertei,

asustada por un motor tolo.

e no velorio, eterno,

desexei

felices versos e novos que puidera dicir coa dentamia das festas.

pero espertei e un día máis, sol e azul,

na mesa do almorzo cheira a lume de carballo porque

arde a aldea queimada pola aldea oculta,

sen limes:

chotean na cidade coas drogas cortadas e potentes as defensas que nos quedan,

e veñen outra vez os lobos.

coa cara pegada nas fiestras somos só as nenas que

ven a saliva pingando pero realmente pelis

co deleite das preguntas que afogan medo.

e quen pode saber que se traza nesta forxa

coa de vexetariano moendo melancolía en pozas

adestrando fama a berros nos antros:

escóase sangue de culpables de ser tan inocentes

moi moi callado, pendurado entre envelenar ou construír

un niño de las, liños, sedas.

cando entren de balde os escolares ao museo

confirmaranse todas as leis marciais

e as súas consecuencias as sentencias:

“morte, morte sen conmiseración,

aniquilade os que erixen as pontes e os camiños que deberían ser falsos”

son raza que me defendo contra traizón nas historias dos babecos,

e os asaltantes nocturnos nos camiños roubando inocencia de todas as xentes

coa que enmascararse ademais do entroido.

lembrádeme ben, quérovos!!!

sen ser preciso que o faga

xa me declaro culpable:

que nos definan os nosos mesmos cabeiros e canteiros,

os camiños que se deben percorrer.

salvaxe no círculo do rei, fun con marcas abondo de valor,

e sigo a ser,

mais no tránsito, devorando a vosa carne

abordoume outra posibilidade contando co eternamente interno, repetindo

que só é posibilidade.

lembro os nosos principios

quitando as cousas da súa novidade

aprendéndome repetidor o seu uso e a súa desorde,

a vellez das cousas novas,

unha artimaña do demo das palabras,

o episodio das cereixas na primavera que comeron e

quedou arredor da boca e nas manciñas

unha forma vermella que podería ser sangue

que lle limpamos co pano da cociña co que tamén

limpamos a reborda da comida cando ferve por riba das mesas.

sexamos finalmente o que temos de ser!

e se así nos toca, cacemos as ovellas brancas

tingamos de vermello os panos brancos

construamos un inferno que non esquezan as que poidan escapar

da nosa fame fartada e esquecida mil millóns de veces!

eu voume logo medrar pelo ata o último,

en variedade abondo para as miñas vicias.

2

tamén lembro un día de moito, moito que facer

sabía que era enfermo, pero con tanto que facer:

“fágocho con rebarbadora; anestesia, opcional”

contaron que con moita asimetría me defendeu o cerebro en dous.

ao espertar non sabía, pero escoitei:

“ben, xa che está

pero sabes que só é un apaño”

agora ben sei que era un día de moito, moito que facer

coas moras e sorpresas presas de todas as tonas mestas.

3

espertáronme as campás ao tempo

de rendar as flores no xardín

e de paso matei, sen saber onde os poñer a secar, os costumes.

mágoa que os veciños quixeran dar parte por culpa do seu recendo a podremia e policromía

e me levarán preso máquinas verdes niso de oulear

que logo biquei comprobando a temperatura da súa calor traidora.

non quería máis ao quente

e saín ver se me arrefriaba aquela noite tan manchada de estrelas,

saín para saber como me sentaban os coitelos na pel,

quixen oír como se pronuncian os corazóns que soan mal porque están rotos

pero como din que non sei falar

porque non entenden as miñas preguntas

e din tamén que no norte inda deixaron carballos sen queimar

entón volvín entrar a durmir sobre as películas do esterco

o día que por fin marchei da casa choraron todos

os pequenos, miña nai

           menos etelvino

porque nunca máis

sabían que nunca máis volvería contar contos na cociña

pero agora non choro porque aprendín

que o que a vida me manda é facer casa

no medio da tronada coas que veñen para ser as miñas amigas

miña nai, quen apuntalou as trabes do caderno, advertírame.

meu pai, quen quixera ensinarme a escribir coa outra man,

non estaba, non o deixaran chegar a tempo.

por iso:

o primeiro día que entrou a música na boca

sentoume ben irlle detrás fermosa.

e atopei homes facendo chourizos na súa propia asadura,

a sorpresa e o medo coincidíronme

pero ás veces non se fai nada con fuxir.

collín o caderno coa redacción escolar da miña historia e finalmente boteime fóra.

alí vivía ciscada a miña experiencia, que suspendeu estudando para maestra: a descrición dos meus pasos, as frases das conversas cos factores pedindo billete para os trens nas estacións que os conservan.

"e"

aninovo e rachei cadernos lixados do po,

o meu esquecemento quedara alí

o que semellou útil.

mudei casa,

levei sen saber que levaba a pancada do abandono

coma quen, bárbaro, deixa can en rúa estranxeira:

aquilo era meu, acompañárame, dérame o que se ve e o que durme dentro.

mais cheguei valente, fixen limpeza,

pero quedaron baldeiros, os caixóns, porque tirei

inda o que non valía.