foi o xesto inmediato de recollelo, sacudilo e bicalo -marrán que es, fillo- antes de metelo no cubo do lixo, agora repentinamente obediente.
paraliceime e sentín os pés espidos na neve e os dedos azuis. a barriga baleira e o medo.
outro día camiñando sen saber onde. os adultos borboriñaban,
para darse azos, que a guerra estaba acabando pero ao día seguinte sempre volviamos
ter diante unha estrada sen final.
caín e Flora axudoume.
-ti mira os meus pés, mira como se moven un detrás
doutro. nom mires cara adiante, que nom te sobresalten nin os berros nin os
cans nin os tiros. mírame a min e mira os meus pés. nom fagas caso de nada, nin
de ninguén. mírame e mira os meus pés.
nalgún momento, pasados uns días os soldados xa nom falaban
alemán e xa nom berraban nin golpeaban nin mataban a ninguén e apareceu unha cunca
quente con caldo nas miñas mans e mirei a Flora.
-agora xa podes mirar o sol, ou as árbores, ou o que
queiras. xa podes mirar o mundo.
lembraba que a xente tamén é capaz de chorar cando
vin aquelas bágoas colosais baixando polas fazulas de Flora. nim sequera mamá chorara
a tarde que soubemos que me levaban.
o mundo doume un nome novo, unha casa pequena, outra
lingua que aprendín. estudei, traballei. coñecín homes que nom me repugnaban e
ao pai de Lucas e Telmo.
-mamá, volve oh! xa estás outra vez mirando a
ningures. nom me gusta que fagas iso.
-e a min nom me gusta que xogues con Gato dentro da
casa. os cans teñen sitio abondo no xardín.
recollín o pan que quedaba no chan e expliqueille que
a comida merece respecto e os que nom a teñen máis.
esa mesma tarde abrín a caixa de latón coas postais de
Flora. fora costureira, tivera netos, e aprendera a rir outra vez. naquelas
liñas contábame que acababa de ensinar á súa neta a facer pan, que as mans pequenas
sempre lle lembraban algo que non sabía explicar.
