 |
| espuma.blogia.com |
Zygmunt Bauman observaba que agora a duración da
vida humana é a referencia última e a medida de todo o resto de cousas humanas,
pois ningunha delas ten xa garantida unha permanencia superior. Nin os
matrimonios nin as empresas, nin os ministerios nin as profesións, nin os
Gobernos nin as familias, nin os edificios nin as ferramentas, nin as igrexas
nin os vestidos, nin os bancos nin os Estados teñen agora por que durar máis do
que dura, como media, unha vida humana. O máis frecuente é que, ao longo desas
vidas, os mortais vaiamos vendo erosionar e caer os nosos matrimonios, as nosas
empresas, os nosos ministerios, as nosas profesións, os nosos Gobernos, as nosas
familias, os nosos edificios, as nosas ferramentas, as nosas igrexas, os nosos
bancos e os nosos Estados, mentres o único que permanece en pé é esta vida nosa,
noutro tempo considerada tan fráxil e tan miserablemente curta.
 |
| revistamito.com |
ten chegado, para moitos miles de nós,
ese día no que, ao non contar con outra referencia de estabilidade que non sexa
a nosa continuidade biolóxica, e ao non poder xa esperar ningunha continuidade
social ou política por parte das institucións públicas ou privadas, nos vemos obrigados
a mudar en empresari@s de nós mesmos, en xerentes da nosa propia vida a título
puramente individual. Se a revolución industrial rematou co Libro e esta post –
industrial ten que rematar cos libros, quen contará os sufrimentos destas nosas
vidas estranguladas na contradición da nosa condena á reciclaxe permanente e o noso
enfrontamento á nosa condición mortal e, por tanto, esencialmente imposible de
reciclar? Precisamos con urxencia novos órganos de escoita.
José Luis Pardo – ‘La vida y las cadenas’ – Babelia, 03.08.2013 – páxina 13
deturpación de @xindiriz
No hay comentarios:
Publicar un comentario