vou de viaxe

www.crtvg.es

dunha volta choveu tanto e de tan súpeto que se inundou o pobo e morreu moita xente; pero non de calquera maneira. Houbo quen quedou moi sentada nun banco do paseo, placidamente; houbo quen apareceu empoleirado nunha cerdeira, coma en primavera.

baixaron as augas e emerxeu un baúl sen dono. Nel atopamos … unha colección de cómics, un caderno de tapas negras con anotacións en alemán, un montón de soldados de plástico cos seus tanques e avións, uns ‘xogos reunidos’, pezas de puzzle, unha enciclopedia ‘álvarez’ coas páxinas de historia máis sobadas que o resto, unha lata de chocolate chea de fotos, roupa vella, …

o botín foi para min porque era o único que sabía algo de alemán; foi por iso que quedei coa chave do baú e administrei riquezas e segredos ao meu antollo. Non, non sei como o abrimos en primeiro termo; nin como soubemos que a chave o podía pechar.

de cando en vez revisabamos xuntos as notas do caderno; facía unha tradución aproximada e quedabamos pensando un rato, sen dicir nada.

‘neno, non sei que dis!, fala máis alto!, ou tes medo?’. A lúa marcaba o sendeiro polo que camiñaban á beira da vía. E que haberá despois da estación onde baixamos?

eran como fotos, pero máis difíciles de interpretar.

faciamos ‘experimentos’ cos animais, remedamos as películas que nos deixaba ver o padriño, os mercancías pasaban por baixo da ponte sen se deter, vixiabamos os cágados que pululaban nos sifóns, cada día entrabamos un chisco máis alá na humidade do túnel, escoitabamos os contos dos maiores falando da construción do camiño de ferro, estudaba os papeis que quedaran nas vellas instalacións sen utilizar, faciamos que cambiabamos as agullas, tirabámoslles pedras aos cans que querían vir connosco ao pobo sen intención de darlles ata que cansaban e regresaban á cas da avoa, morreu Aurelio atropelado por un ferrobús vello, meu pai dicía cando había coellos e outras ‘bestas’ polas boliñas espalladas no camiño, e a fronteira era pasar o túnel. O puntiño de luz iniciaba diminuto pero ía medrando ata saír na outra boca da escuridade.

colocabamos as historias no chan. Compondo estruturas. Efémeras.

‘podes ir recollendo’. Pero tiña todo lonxe; ou a min parecíame lonxe. ‘Se non o fas agora, mollarás a casa’. Estaba facendo viaxes e nunha desas vina, mireina e ela a min tamén. Pero marchou. E eu tamén marchei.

estou noutra estación, pero é moito máis grande e pódese ir a moitos máis destinos. Na sala de espera só hai unha vella adormecida que esperta de cando en vez e sorrí cara ninguén. Pasa xente cara as plataformas; algunh@s son coñecid@s, amig@s incluso. Hai quen pregunta se me vou con el@s. Pero teño un billete no peto e agardo. Por momentos dubido se facelo ou non pero non hai factores nas estacións que me poidan confirmar nada.

decido erguerme e camiñar cara as vías, levo o billete e a chave do meu baúl. Ao pasar, a vella esperta e sorrí cara min; eu devólvolle o saúdo.