o día que só medrei ata o medio da póla

vivonunhaaldea.blogspot.com

NIN O MAL SE CANSA

NIN O BEN DESCANSA

NENA, NUNCA HAI ABONDO

(nalcando no pub Vento)

unha

fun do trinque por diante e por detrás.

a miña familia e as miñas amigas,

as veciñas e as compañeiras na ringleira

sorrían sen recato e a min inaugurábanme.

presas nas máquinas baldeiras

o miolo médralles esfandangado.

na calor daquel día de verán,

a vergoña da primeira vez molloume toda,

sen os consellos nas actas do concello.

as outras, paseantes,

coas mans divertidas na mesturanza dos sons

dunha guitarra boa e unha batería rebuldeira.

logo, chorando, no escuro da miña cama

pensei venturosa que medrara

ata chegar á punta do gromo máis novo de todos.

dúas

outro día de verán máis homes,

tamén por riba e por baixo.

vin entón que inda ía medrar,

e que mudarían as súas antefaces.

a súa influenza entretiña as intelixencias

no percorrido das covas de óso.

lista, nin berrei que me acudiran.

a miña familia e as miñas amigas,

as veciñas e as compañeiras na ringleira,

murchas e esfoladas,

tinguen o chan co sangue

que agroma máis medras que camiñan

coma un equilibrista e a súa barra,

soberbias, sen saber do xogo

e da dor no medio do meu silencio.

e tres pólas

neste souto hai moitas castes,

os monos tropicais brincan de aquí para alí

mexando as árbores todas:

a semente mergúllase

nas fonduras da madeira,

as medrosas e aldraxadas

van á miña inauguración,

coa roupa da festa e de ganchete,

empoleiradas en cada nó,

cada novo día de verán.

eu, que pensei estar na última das medras

e o único que tiven

foi unha bolsa do super,

das de tres céntimos,

chea de bágoas caladas e baldeiras

medrando regatiños enxoitos.

KILL ME, BABY,

BUT DON'T LET ME SUFFER THE FEEL OF THE STEEL

(nalgures nalcando nunha canción)