na historia que fai o número oito refire que tres anos antes atopara unha carta na súa caixa de correo. sen embargo, el nom era o destinatario daquela carta. ía dirixida a un tal Roberto Gomes, con domicilio en rúa das Antas, Porto. a carta fora devolta porque, no enderezo indicado, nom vivía ninguén chamado así. pensou que todo se debía a un erro pero cando se fixou no remitente leu o seu nome e o seu propio enderezo.
nome e enderezo estaban impresos nunha etiqueta, das que se poden encargar en paquetes de 200 ou 500, e que se anuncian nas caixas de mistos. Paulo nom lembraba terlle enviado carta algunha ao tal Roberto.
a carta, mecanografada, respondía a outra misiva previa de Roberto para Paulo e estaba escrita nun estilo rimbombante e garboso, preñada de citas de filósofos marxistas franceses. eloxiaba a Roberto polas ideas que desenvolvera sobre un libro de Paulo nun curso universitario.
-unha carta desprezábel, absurda. o tipo de carta que nunca escribiría a ninguén. e, sen embargo, levaba a miña sinatura, e eu era o remitente.
un seu amigo tratou de tranquilizalo dicíndolle que alguén estaba a facerse pasar por el. era unha moda recente, a chamada arte por correo. un lector, quizás o tal Roberto, desexaba que soubese o que pensaba sobre os seus libros e, en vez de facelo de xeito directo, envíalla a un suposto Roberto para que el a recibise ao ser devolta.
soaba retorcido pero nom máis que a existencia de alguén que escribía cartas facéndose pasar por el.
quizás exista un número inabarcábel de mundos. moitos deles case idénticos, con lixeiras variantes entre si. en moitos vou iniciar unha misión de alto risco e antes bico o anel co selo familiar en busca de valor e compromiso ante o que me espera.
o bico semella ser un conxuro, unha porta máxica que me permite mudarme desde unha realidade a outra.
xa o propio Cicerón teorizaba en primeiras académicas sobre algo semellante. e Hugo Edreira, dun xeito máis preciso e científico, publicou interpretación dos mundos múltiples, libro segundo o cal existen universos sen número que albergan calquera realidade que poidamos imaxinar. trátase, nom obstante, de cuestións físicas extremadamente complexas das que pouco entendo.
en ámbitos menos ousados, na actualidade, tamén a teoría de cordas postula a existencia de dez dimensións, en lugar das escasas tres do noso mundo coñecido. esas dimensións extra poderían permitir a existencia de universos paralelos. como se estar vivo consistira en viaxar a través de fíos de luz, coma nun arpa xigante que envía acordes musicais a través do espazo e do tempo.
a luz contida nos fíos da arpa sería unha enorme biblioteca na que hai que entrar para ler nalgún dos seus libros as claves da viaxe vital de cada persoa. e en moitos títulos de tales libros figurará a palabra labirinto.
nalgúns deles Paulo atopa cartas na súa caixa e onde el imaxina acoso, impostura ou bromas, un de nós supón a existencia dun admirador algo estraño. Casal de Bueu pode que describa portas entre as dimensións e os tempos, nalgúns dos cales Paulo é vaidoso, insoportábel e en situación de permanente insatisfacción consigo mesmo e cos que lle rodean. dalgún xeito esa carta chegou á caixa desde outra dimensión, onde o tal Roberto nom existe.
todo isto podería explicar tamén os millóns de envíos postais que se teñen perdido ao longo da historia da correspondencia entre os homes. onde están entón todos os demais envíos chegados por erro desde outros universos?
nom parece nada raro que Paulo, inda sen entender a razón, nom fora quen de tirar ao lixo aquela carta que tanta certeza e inquedanza lle causou. viría a ser como se Florencio de Ames tirara a flor que, a pesar de escribir xa totalmente esperto, lle logrou roubar a un soño.
quizás todos os obxectos estraños que se cruzan no noso camiño, en feitos que acostumamos atribuír ao azar ou a simples coincidencias, nos chegan desde outros espazos, tempos ou alternativas. e pode que as cousas que nós imos perdendo polo camiño as garden outras persoas como se fosen tesouros, noutros mundos.
de feito, un día, eu mesmo recibín unha carta, quizás do pasado, na que Xabier G, que semella coñecerme perfectamente e a quen eu nom coñezo de nada, me conta que Guillerme estradense, logo das derrotas inglesas posteriores ás vitorias da Armada, acabou en GZ.
vendérono como escravo nun peirao dunha das nosas rías. logo dalgún tempo, grazas quizás á súa labia, conseguiu mercar a súa liberdade.
pero xa quedara tan atrapado nos nosos lugares, o noso clima, a nosa comida e as nosas mozas que, en vez de volver á súa terra, como sempre quixo Miguel de Cervantes durante o seu cativerio en Alxer, quedou a vivir aquí e, para pasmo de moitos, escribiu, entre moitos outros entremeses o motivo para que, algúns séculos despois, don Álvaro Cunqueiro trazara o incerto don Eladio.
tamén insinúa Xabier G que pode que Guillerme nunca existira e que en realidade fose Cunqueiro quen escribira todas as súas obras e inventara os trazos biográficos que investigan os eruditos.
dise que as primeiras obras do estradense están empapadas de xiros ingleses e vikingos, cheas de vento mentireiro, dese que se especializa en levar novas dun lado a outro, mudándoas e deturpándoas e volvendo tola a moita xente no proceso.
No hay comentarios:
Publicar un comentario