estirpes de verdugos

hai anos, un verdugo que viña de aforcar un reo coma min nunha parroquia a tres días de camiño non atopou quen lle dese cama, e tivo que ir durmir a un pobo próximo.

ao noso aforcamento asistiu moita xente, e entre ela un tal Ramón, que non sei se era de Dozón ou do Irixo, e quedou enfeitizado pola súa arte, por cómo saudaba á concorrencia, e seguiulle os pasos, escoitando como falaba co estamento oficial, principalmente o noso alcalde, e cos gardas civís. aquel acento notoriamente vandalusí mareábao e deixábao estomballado de pracer.

o verdugo saudaba moito pero era pouco saudado, pero iso a Ramón nom lle semellaba raro.

pasou ao Xulgado a botar unhas sinaturas nos autos pertinentes, e leváronlle alí pan e xamón e unha botella de tinto, e mentres repoñía forzas, contou dun que axustizara alá en Murcia, ao cal o crego que lle recomendaba a alma ofrecera un vaso de viño.

o murciano rexeitouno dicindo que era branco, e que por iso non o bebía, que a non tardar unha hora íalle dar ardor de estómago. en cambio, o tinto acaíalle moi ben. pero xa non había tempo de irllo buscar.

os presentes apenas riron o conto, pero Ramón ría que se escarallaba. porfiara ata que o deixaron estar onde o verdugo repoñía forzas logo da faena.

-no momento da morte hai distintas reaccións no patíbulo. un mesmo día axusticei un labrego e un estudante por ter matado un terratenente.

o labrego tiña vinte anos, enorme coma un oso, cabelos longos e ollos azuis, que se metían dentro de ti se o mirabas moito. trouxérono á praza do pobo para aforcalo diante de todos. en medio do silencio de homes e mulleres, que foran ata cos nenos para ver o espectáculo, levantei o lazo para poñerllo ao pescozo, e o oso con absoluta tranquilidade ergueu a mandíbula como ofrecéndome, a xeito de cabaleiro, a súa gorxa.

pero aconteceu o incríbel.

cando accionei o mecanismo e o corpo caeu no baleiro, rompeu a corda rompeu e el acabou caeu esmendrellado no chan. pero ergueuse, coa caluga medio dislocada e o pescozo case rebentado. tanto que se vía como se lle escapaba sangue por fóra e por dentro. e novamente, con toda dignidade, volveu ofrecerme a gorxa para a segunda corda.

pero non había caso, non eran cordas para o peso do labrego, porque a segunda tamén rachou coma se fose fío de coser.

fixo un esforzo sobrehumano para erguerse outra volta pero quedou a catro patas, cegado polo sangue que lle enchía os ollos e respirando en medio dos ronquidos que lle causaban os borborotos que lle asolagaban as alegrías. outros oito fillos de labregos coma el, pero de uniforme e en acto de servizo, arrastrárono como puideron e, medio sentado medio en crequenas, puxéronlle a terceira corda ao pescozo. e esta vez si, quedou soberana, tensa coa súa carga, que pegaba sacudidas coma un galo bravo.

ao estudante trouxérono vestido cun pantalón marrón de tergal e unha camisa branca que lle quedaba frouxa. estaba ben atado. tanto que as cordas xa lle cortaran a circulación nos pulsos. era todo palidez e na súa face reflectíase a fame dos estudantes pobres.

nom sei porque o imaxinei tardes e noites de inverno metido na cama permanentemente atermiado polo frío e calado pola humidade do cuarto no que porfiaba por estudar, como lle dixeran na casa, para nom volver nunca a ter frío e chegar a vello sen reuma.

este nom ofreceu o pescozo coma o outro. ao contrario, comezou unha resistencia desesperada.

nom tiña libre máis que os dentes e comezou a bailar furioso, tratando de alcanzarnos. inda preso das cordas semellaba imparable, coma un lobo solitario e escuálido defendéndose dunha manda de cans.

ata que o máis activo dos uniformados lle acertou co golpe definitivo e agarrouno dos cabelos negros e sucios. e con outro que o agarrou dos pés puideron guindalo no chan e alí, furiosos, quebráronlle a patadas as gañas de trabar a ninguén. erguérono todo escangallado, coma unha cascuda á que lle pisaran o abdome. e colgámolo.

a algúns pareceulles que inda no último estertor, o estudante abriu e cerrou a boca. coma un lobo famento que quere trabar carne fresca e tenra. así o contaron, nas lareiras, nas tabernas, nos ultramarinos. ata que todos pensaron que así pasara, quedaba mellor o conto e o estudante nom lle importaba a ninguén.

cando acabou de falar, o verdugo colleu o seu maletín e marchou só a agardar a dilixencia que había de levalo á cidade.

a xente apartábase ao seu paso; case unánime. ía falando só, mentres seguía saudando.

comezou a chover e Ramón achegouse ao verdugo. abriu un paraugas que levaba para cubrilo, e mentres camiñaban íalle preguntando se tardara moito en aprender o oficio, se a paga era boa, se había que viaxar moito. Ramón nom deixaba de preguntar. tíñalle botado o ollo a unha moza do Sanguiñedo pero tiña medo de dicirlle o que quería ser por se ela se botaría atrás. se a el lle pasara algo así.

-eu sonche un funcionario do Estado coma outro calquera. nom apesto e os meus cartos tampouco, inda que moitos opinen o contrario. sonche moi estimado polas miñas amizades do Bierzo, como antes o fora en Astorga. tamén son un científico, pódese dicir. propuxen ao goberno unha máquina portátil máis perfecta que a guillotina, á que chamo, en honra da raíña, ‘a sabeliña’.

Ramón non sabía o que era a guillotina porque nunca escoitara falar dela. o verdugo explicoulla, e logo a súa invención, insistindo en que era indolora para o penado.

e que no que tocaba a mulleres, que el estaba casado cunha estranxeira, de Carmona, ao outro lado da península, na Vandalucía, con pais que collían algo de viño, e que se poñía moi mimosa cando el volvía dunha viaxe profesional.

-a min o que menos me prace é o aforcamento, inda que siga de moda. é unha cousa primitiva que precisa de poucas aptitudes mecánicas.

tamén teño un nó corredizo propio, que nom aceptan no ministerio, porque en GZ nunca se premia o verdadeiro mérito e deixamos que inventen os outros para logo mercarllo e presumir de modernos e instruídos.

un nó así, dixo.

sen que a Ramón lle dera tempo de nada sacou a bufanda e pasoulla polo pescozo.

pensou, claro está, que ía morrer naquel mesmo instante.

o sangue do corpo partíuselle en dous, e un frío que nunca sentira subiulle sen saber de onde polas costas arriba ata instalarse confortabelmente na cachola; mentres outro, incribelmente xeado, lle baixaba ata asentarse nos riles.

desmaiouse.

ou iso debeu pasar porque cando volveu en si, estaba sentado no chan, todo enchoupado da chuvia que inda caía, frío, enriba do paraugas aberto, e tiña arredor do pescozo aquela mancha vermella, do grosor dun adival, que lle durou toda a vida.

-salvei de milagre, comentaba sempre.

pero estirpes de verdugos, coma de persoas, hai moitas e moi diferentes entre si.

deturpación, tamén, dun feirante coñecido de don Álvaro Cunqueiro - @xindiriz