'non hai portas abertas e véxome desesperada'

José Crespo visitando as instalacións de Montoto
www.farodevigo.es

‘vivo diante dun instituto e miras pola ventá e ves a xente que vai a clase ou a ensinar e pensas: 'e eu que fago’. O meu problema non é aprender. Estou cobrando o paro, podería aprender, preparar unhas oposicións pero agora non convocan nada. Non hai solución, non hai maneira’. … pronuncia estas palabras a punto de cumprir 45 anos e consciente de que no mercado laboral hai pouca oferta, e a que hai lévaa a xente máis nova e con máis formación. ‘È lóxico que collan a esa xente. Pero para min non hai portas abertas e eu véxome desesperada. Veste mal. Eu dino todo por esa empresa,’ di. A empresa é, ou era, Montoto, a fábrica de téxtil de punto con sé en Lalín que asinou un dos primeiros expedientes de regulación de emprego (ERE) da crise.

a fábrica de téxtil Montoto despediu en tres ERE os seus 240 empregados.

con máis de 20 millóns de débeda e un concurso de acredores en marcha, Montoto someteuse a finais de 2009 a un plan de viabilidade cuxo primeiro paso supuña despedir a 111 traballadores nun ERE. Antes, en febreiro, 195 empregados xa se enfrontaran a un ERE rotatorio de dous meses. Nese tempo, … aprendeu a mecanografar. Ela di que nunca perdeu as gañas de aprender: ‘saquei a ESO cando traballaba e moitas compañeiras que antes se rían de min, agora tamén están a estudar’.

… deixou a escola para traballar en Montoto e dedicoulle á empresa toda a súa vida laboral, 27 anos, dous deles calcetando en casa, mentres os nenos inda eran cativos. Agora, bota de menos a formación. A que non puido ter entón e a que non lle ofrecen desde o servizo de emprego. ‘Chamáronme para unha entrevista de orientación. Aténdente ben, dinche que tes que poñer o teu currículum nas empresas de traballo en Internet, pero eu non o domino moito’. Agora espera que a chamen para ‘cando menos’ facer un curso, ‘que polo menos estás ocupada’. … non aguanta en casa, sen nada que facer. E iso, admite, que tivo sorte. Quedou sen emprego no segundo ERE, hai xusto un ano, xunto a outras 100 compañeiras, e conseguiu outro traballo, ‘por amizade’, durante sete meses. De dependenta a tempo completo estivo dous meses nunha tenda e despois outros cinco a media xornada. ‘A xente dáseme ben. Estaba supercontenta por primeira vez’, di. Pero ese emprego rematou e … enviou centros de currículos a todas partes, sen criba. ‘Pero neste pobo todo está morto. Un país que retrocede tanto é unha mágoa’.

un terceiro ERE liquidou o pouco que quedaba da nómina de traballadores en febreiro deste ano e, uns meses despois, TEXROCAS mercaba a empresa. De nada valeron as inxeccións económicas de Industria ou os rumores de que Florentino ía adquirir a factoría. ‘Falaban moito, pero se estabas dentro víalo claro. Xa non había cartos para mercar fío e sen el, non coses’.

NOTAS:

1/ ‘no hay puertas abiertas y me veo desesperada’ – texto orixinal escrito por MARÍA PAMPÍN e publicado en ‘elpais’ o 2 de xaneiro de 2012

2/ omito o nome da protagonista desta historia por prudencia inda que falei directamente con ela para poder facer uso desta información e conto coa súa autorización

3/ traduzo o texto orixinal ao galego. Igual que moitas veces se fai ao revés. O absurdo da historia é que probablemente as declaracións orixinais se fixesen en galego

4/ esta historia acabou ben. Esta persoa atopou emprego. Pero moitas outras traballadoras do textil en Lalín de toda a vida inda non o fixeron. E temos o deber de axudalas. Están en paro e sen subsidio ou a punto de rematalo

5/ a foto está tirada dun artigo apareciido na edición local de faro de vigo co seguinte titular 'Montoto estima que en dos años estará a pleno rendimiento pese a su deuda de 20 millones'. Este artigo que menciono apareceu agora hai xusto seis anos

día de Rosalía: proposta de resolución

es.wikipedia.org

Proposta de resolución: Día de Rosalía

O profesorado ou o equipo de normalización lingüística do centro .................................., concello de ………......, proponlle que se inclúa no calendario escolar o 24 de febreiro como Día de Rosalía, co obxecto de realizar actos escolares que difundan a obra da escritora que inaugurou o renacemento literario galego no século XIX, dotando a nosa lingua de dimensión literaria universal. A obra de Rosalía é o punto de arranque da dignificación do noso idioma e a valoración e difusión da súa obra é unha actividade normalizadora, útil e necesaria. Reclamamos tamén que o Panteón de Galegos Ilustres, onde se achan os restos de Rosalía, Castelao e Cabanillas, entre outros, pase a mans públicas e estea aberto ao público, de xeito que calquera persoa que o desexe poida visitar este lugar de referencia para a nosa cultura. Rosalía é un símbolo, o símbolo da dignidade do pobo galego, e por iso segue a ser necesario o coñecemento e a difusión do seu legado.

…………………, … de ………….. de 2015

remitir este escrito a

conselleiro de Educación gabinete. culturaeducacion@edu.xunta.es

fax: 881999347

e unha copia á CIGEnsino

organizacion@cig-ensino.com

ilp 'castelao'

www.galiciaunica.es

Proposición de lei, por Iniciativa Lexislativa Popular sobre o dereito ao coñecemento e á contemplación da obra de Castelao polo pobo galego

EXPOSICIÓN DE MOTIVOS:

É un feito incuestionábel a ausencia e desatención da Historia de Galiza e das súas manifestacións culturais no sistema educativo, nos medios de comunicación públicos e na inmensa maioría dos privados, así como nos organismos dedicados a velar polo noso patrimonio artístico e natural. A Xunta, a administración pública galega, é a principal responsábel deste desleixo calculado que non foi máis que repercutir negativamente no conciencia social galega, en forma de ignorancia e falta de autoestima sobre o propio país.

Dentro desta desatención histórica e cultural é especialmente significativa a ignorancia e desprezo sobre a figura e a obra de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao, ambas multifacéticas, de valor incuestionábel e moi representativas do mellor que deu Galiza no política, no arte e no literatura nunha etapa tan crucial da nosa historia como foi a primeira metade do século XX.

Da importancia simbólica de Castelao dá conta o feito de que os seus restos mortais fosen trasladados en xuño de 1984 desde o cemiterio da Chacarita en Buenos Aires, onde morrera no exilio en 1950, ao Panteón de Galegos Ilustres en San Domingos de Bonaval. O tempo demostrou cal era a verdadeira intención dos que, desde a institución autonómica, dirixían a operación: lexitimar o marco autonómico e facerlle un segundo enterro, que algúns quererían definitivo.

Desde 1986, en que se celebrou o centenario do seu nacemento por parte do Ministerio de Cultura e da Xunta de Galiza, a única lembranza oficial do seu nome é a utilización do mesmo para a concesión dunhas medallas que se entregan a diferentes persoeiros con carácter anual e que ocultan a falta de actuación real.

No ano 2000 o Parlamento de Galiza aprobou por unanimidade a declaración de toda a súa obra como Ben de Interese Cultural, mais nunca se chegou a efectivizar tal decisión.

Por outra parte, de maneira puntual, aparece en boca de figuras políticas que logo se esforzan en perpetuar o descoñecemento do que é a personalidade nacional galega de maior relevo do século XX. O novo Rei de España, no súa investidura, fixo uso do seu nome de forma desleixada e equívoca, dando a entender que era un poeta da posguerra. O Presidente da Xunta acode a citalo con frecuencia para afirmar que a historia xa se encargou de superalo, e para xustificar políticas moi contrarias ao seu ideario. Esta invocación a Castelao, lonxe de ter consecuencias prácticas no sentido de promover un maior coñecemento da súa figura e da súa obra pola sociedade galega, tivo como resultado unha calculada ocultación que se agudizou nos últimos 25 anos. So un pobo que descoñece unha obra tan valiosa pode permitir que se lle negue no práctica o acceso a ela.

Por todo isto, os miles de persoas asinantes desta Iniciativa Lexislativa Popular consideramos que chegou o momento de que as citas retóricas e baleiras vaian acompañadas de feitos prácticos. Esiximos que se acabe, de unha vez por todas, coa censura, ocultación, descoñecemento e ignorancia sobre a figura e a obra multifacética de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao. Que, dunha vez por todas, poda ser contemplada debidamente toda a súa obra artística. Que sexo de fácil acceso a súa obra literaria, tamén a ensaística de carácter político, tendo a debida presenza no sistema educativo. Que a historia de Galiza en xeral, e en particular, o período en que desenvolveu Castelao o seu labor, ocupe o lugar debido no formación escolar e académica. Que, sen máis dilacións nin subterfuxios, a Xunta de Galiza se preocupe de catalogar toda a obra de Castelao e establecer un plano de colaboración entre as distintas institucións e organismos, públicos e privados, que posúan obras, informacións ou obxectos persoais do noso grande político e artista coa finalidade de que podan ser coñecidas e contempladas en exposición pública e estábel, coas debidas garantías de protección e seguridade. So así o pobo galego coñecerá e poderá xulgar por si mesmo o sentido e valor dunha figura e obra que por el foi motivada e que ten nel o seu principal destinatario.

Artigo 1.

É obxecto da presente Lei impulsar as actividades a desenvolver polo Xunta de Galiza para difundir e por en valor a obra e a figura de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao.

Artigo 2.

A Xunta de Galiza realizará a catalogación de toda a obra, en todo tipo de facetas e xéneros, xa pertenza a fondos públicos ou privados, que teñan como autor a Alfonso Daniel Rodríguez Castelao procurando os convenios ou acordos de cesión oportunos con todas aquelas entidades, públicas e privadas, que posúen en propiedade obra de Castelao.

Artigo 3.

A Xunta de Galiza definirá un espazo museístico, de dimensións apropiadas e con características adecuadas, e realizará as xestións necesarias para expor nel toda a obra plástica de Castelao, de forma que podo ser contemplada no súa globalidade por persoas de Galiza e persoas foráneas, como un dos centros emblemáticos da cultura e da historia de Galiza.

Artigo 4.

A Xunta de Galiza, polo seu valor e simbolismo, emprenderá as xestións oportunas para que se adquira ou para que se ceda o cadro ‘A derradeira lección do mestre’ e trasladalo desde Buenos Aires a Galiza para ser exposto, nos debidas condicións, xunto ao conxunto da súa obra, no espazo museístico que se define no artigo anterior.

Artigo 5.

A Xunta de Galiza divulgará o coñecemento da multifacética obra de Castelao, por representar unha contribución artística, literaria, ideolóxica e política das máis ilustrativas e clarificadoras sobre Galiza e o seu futuro de cantas se produciron no século XX. Dun xeito singular:

1/ Impulsará a introdución, a través das disposicións e instrucións pertinentes, no sistema educativo, de forma transversal, da obra de Castelao.

2/ Asumirá o compromiso de espallala tamén a través dos medios escritos e audiovisuais de titularidade pública ou subvencionados pola Xunta.

3/ Facilitará o acceso público e aberto a través da rede de internet a toda a súa obra dixitalizada para coñecemento e uso de todo o pobo galego

Artigo 6.

A Xunta xestionará a sinalización, accesibilidade e promoción dos espazos relacionados coa vida e obra de Castelao.

Disposicións finais

Primeira. Facúltase ao Consello da Xunta de Baliza para a adopción das disposicións regulamentarias e cantos acordos executivos sexan precisos para o cumprimento efectivo e desenvolvemento desta Lei.

Segunda. A presente Lei entrará en vigor o mesmo día da súa publicación no Diario Oficial de Galiza.