vestinme sen ruído, despedinme no espello, baixei, saín ao ver a rúa desértica. tomei un taxi ata a estación de Botos.
lembro que lle dixen ao taxista que se detivera un chisco antes de chegar. mireime cunha melena negra e longa e a muller que pechara unha porta coma calquera outra. de repente a miña presa por fuxir mudou en lentitude. por que nom morrer alí mesmo, baixo aquela mirada.
mais nom podía ser así e xa na estación merquei billete ata Ourense–San Francisco. o primeiro tren saía nuns minutos, ás menos dez. o seguinte sairía ás e media.
case nom había ninguén na plataforma.
ao subir recorrín os coches. lembro uns labregos, unha enloitada, unha moza que lía con fervor anais de Tácito, un soldado ferido e, sen embargo, feliz. senteime canda el.
arrancaron os coches e entón o capitán máis eu recoñecémonos a través da ventá. corría en van detrás de nós pola penumbra da plataforma e eu, aniquilado, encollinme contra a outra punta do asento, lonxe da súa mirada.
da aniquilación pasei a unha dita infame. burlara o seu primeiro ataque e agora dispuña duns minutos moi valiosos. a miña felicidade covarde probaba que era capaz de levar a bo termo o plan. e desa covardía saquei forzas.
moitos resígnanse cada día a empresas atroces, o executor dunha empresa abominábel debe imaxinar que xa a ten cumprida, debe imporse un porvir que sexa irrevogábel co pasado. e a noite estaba a punto de caer.
o tren avanzou a través da trincheira que construíran os enxeñeiros cortando o relevo de vello, entre freixos, carballos e castiñeiros, nada, a escuridade dos túneles e os prados. ata que se detivo e baixei sen estar seguro de ter chegado onde quería.
pregunteille onde estabamos a uns rapazolos que remoían na plataforma, o Irixo.
unha chiscoume un ollo, vostede vai á casa de don Emilio. sen esperar a miña reacción, outro dixo: a casa está lonxe, mais nom se perderá se toma ese camiño á esquerda e en cada pregunta volve coller á esquerda.
-voulle dar unha sorpresa.
cobraron a última moeda que me quedaba, saín da estación e ao cabo da explanada de pedra que a rodeaba aparteime da estrada cara os pobos e seguín o camiño de terra e grava que sempre discorre á par das vías.
cando os meus ollos se acostumaron, o luar era abondo para saber por onde pisaba.
