sodes 'ferraris'

na miña casa tiñamos unha zapatería, aí abaixo, na Cacharela

de pequeno, cando chegaba do cole, meu pai deixábame a cargo daqueles miles de zapatos que tiñamos que vender e el subía a facer o xantar

eu, mentres, sentábame na porta da nosa casa ou diante do taller do Lamego, ao sol, e papaba unha boliña da panadaría da Fonte Sanguiña

xa sei que estamos en Lalín e o sol é caprichoso pero esa é a miña lembranza: un día solleiro e unha deliciosa boliña -que máis se podía pedir ...

e case á hora de cerrar para subir a xantar viñan as rapazas e os rapaces do instituto pola rúa abaixo, que xa había instituto na Cacharela

eu mirábaos pasar e dábame por querer ser maior e vir de estudar coma eles toda a mañá, ou nom,

e logo poder ir á Capri ou a outra cafetería calquera a tomar algo - 'eoquefose'

víñame arriba e tamén soñaba en acabar o instituto e marchar a estudar a Santiago, para ser profe, xuíz ou médico, ou algo, e poder un día volver e dicir na casa que por min regalaran os pares de zapatos todos, que xa nom facía falta vendelos

pasou o tempo e medrei e convertinme nun daqueles mozos e gradueime

e lembro que os meus profes sempre me dicían que era algo vago e que podía estudar bastante máis do que o facía e ser o que quixera ser, calquera cousa

e lembro tamén o inmenso alivio que sentín aquela mañá na que miña nai me espertou e me dixo que xa saíran as notas do selectivo -

e que aprobara

aquel día librei de milagre, houbo sorte

pero eu nom pensaba na sorte, só pensaba en que por fin me iría a Compostela a estudar e a vivir con dous dos meus mellores amigos, Edu e Toñito, e que ía saír moooito e pasalo moooi ben, a ver quen me ía poder coutar

pasou o tempo e de nós os tres, eu acabei o que comecei,

Toñito tamén acabou, pero nom como quería

e Edu nom acabou nada

as cousas nom saíron como planearamos no instituto -

hai que ter sorte pero a sorte nom é todo

eu e os meus amigos nom o sabiamos pero pasaramos, sen case decatarnos, de ser nenos nas súas bicis a ser coches de carreiras

e daquela a pericia dábanos para conducir, como moito, un ciclomotor

a nosa potencia superaba por moito a nosa capacidade de manexo

e volveu pasar o tempo e hoxe lembro aos meus amigos e estou contento de estar aquí

e véxovos de xeito parecido -

sodes 'ferraris', sodes coches de carreira

pero ser algo así pode ser unha beizón ou nom

algúns aceleran tanto que, de xeito paradoxal, nom pasan da primeira curva,

outros van ao xeito e paran en todas as gasolineiras e cando chegan nom hai nada

e, outros, tamén hai que dicilo, cren tan pouco en si mesmos que nom prenden nim o motor

eu creo que o importante é atopar o equilibrio -

e esquecédevos de papá, esquecédevos de mamá, esquecédevos de quen sexa

porque tedes que ser vós - trazade o voso rumbo, prendede o motor, aprendede a acelerar, a frear, a dar as curvas

lembrade o ben que sabían as boliñas quentes antes do xantar e pensade que ben vos vai sentar ese día que poidades chegar e dicirlles na casa que por vós poden regalar todos os pares de zapatos, que xa nom fai falta vendelos

e, para concluír, o máis importante - dicirvos que vos quero, que os profesores vos queremos e que aquí quedamos por se algún día precisades poñervos un chisco ao sol,

comer unha boliña quente ou o que vos preste

ou pasar polo taller a cambiar o aceite

moitas grazas por escoitarme e que teñades, como tiven eu, boa sorte no camiño

@xindiriz

discurso graduación, 2º bacharelato

promoción 2018/2019

25 maio 2019