 |
| old doors pinterest.com |
mudamos nunha
faceta do suceso,
nom hai
espectadoras porque estamos todas camiñando e berrando consignas que cunden
pola ringleira abaixo. ata que paramos e nos miramos sen saber que facer
faise un e
outro reconto e o número dos presentes nom coincide cos rexistros. a primeira
discusión versa sobre que lles pasara
se marcharan
por vontade propia ou as forzaran
se os que apozoñaran
os seus sentidos estaban no grupo
e aquilo os
secuestrara
ou se había
algunha outra posibilidade nom contemplada.
se
deberamos anovar as consignas ou cerrarlle de vez a porta á realidade
tampouco
niso concordabamos
e iso e
outras leas determinaron nunha escisión, a quen si vimos marchar
e algúns
admiraron velos marchar e outros odiáronos pola mesma cousa e así naceu e foi
medrando unha mestura de odio e amor entre as que quedamos.
con todo,
foi chegando a noite e decidiuse sen unanimidade ocupar as casas baleiras
os máis
fortes quedaron próximos e as outras tiveron que buscar máis lonxe
a algúns
aparecéuselles a chave nos petos, outros botaron as portas abaixo e
atrancáronas por dentro cando xa sentiron necesidade de descansar
algúns decidiron
ir sos e outros buscaron a compaña que precisaban
eu agora
converso coa que veu comigo
ela durme
pero eu nom podo e fágome preguntas sobre que pasará mañá, cantas apareceremos
para seguir camiñando, incluso se pagará a pena facelo,
que
decidirá a miña compañía,
eu que
decidirei
porque xa
me quedo cego e nom sei se me abandonará no camiño
a
manifestación que se compón dun número indefinido de andeis
agora que
os meus ollos case nom descifran o que debería escribir prepárome a morrer a
unhas poucas leguas do hexágono onde nacín
testemuño
agora o legado, porque coñecín distritos onde se posternaban ante os libros e
bicaban con barbarie as páxinas:
se un
eterno viaxeiro atravesara o infindo en calquera dirección comprobaría ao cabo
que os volumes breves se repiten configurando a mesma desorde
e esta
desorde é a orde propia
mais logo
hai dúas castes, os que desexan seguir construíndo casas novas sen importarlle
o que ocorra coas que xa están feitas
e as que
cremos que as casas sen chave son a cousa máis tristeira e desolada e nom hai
necesidade de facer outras novas. Debemos, as superviventes e as sucesoras,
No hay comentarios:
Publicar un comentario