eu máis Adrián, Nuno, Ana, Diego, Teresa, Helena, e Miguel

dixérache que atopara a historia entre os papeis da avoa. contalo todo con nomes cambiados resultaba a única maneira posíbel. 

 

Adrián era silencioso, só falaba cando sentía que tiña algo moi importante que dicir. Nuno, en cambio, era coma unha fervenza que se impuña sen pretendelo. ao principio, iso era o que os unía.

Nuno sentía que podía falar sen límites, Adrián valoraba esa liberdade, pero tamén poder gardar silencio. e foi xusto aí onde todo se comezou a esfarelar. Nuno quería que Adrián tamén lle contase, que compartise o que o removía por dentro. precisaba saber cando estaba triste, cando tiña medo, cando dubidaba. e Adrián, que fora criado nunha casa onde a palabra e as emocións escaseaban, non sabía como facelo.

 

Nuno coñeceu a Ana. tamén era un remuíño, mais diferente. escoitaba tan alto que semellaba que todo parecese importante. Nuno comezou a sentirse escoitado coma nunca, e sen pretendelo, foron quedando, falando, contándose as ausencias e os ruídos da vida. Adrián decatouse, claro. pero en vez de loitar, pechouse un pouco máis dentro de si.

 

Nuno marchou, sen pelexa, sen berros, cunha maleta e unha nota, preciso que me escoiten.

 

eu estivera con Ana. a nosa fora unha relación estraña, nim amor nim amizade, algo entre a dependencia emocional e a necesidade de ter unha testemuña da propia vida.

 

eu traballaba como intérprete en congresos internacionais, ía e viña, mais sempre acababa durmindo algunha noite no seu sofá. falabamos pouco, pero os nosos ollos desprendían historia.

 

unha noite bebimos máis que outras. durmimos xuntas por primeira vez en dous anos. e despois de ter sexo a medio camiño entre a rabia e a lembranza, pregunteille se ela e Nuno eran algo máis que amantes.

 

nom soubo que responder, e entendino como unha resposta definitiva.

 

coñecín a Diego nun voo de Lisboa a Bruxelas, compartimos fila, rimos coas instrucións absurdas do persoal de cabina e intercambiamos números. pasamos semanas falando, enviándonos artigos e cancións.

 

Diego vivía obsesionado coa honestidade emocional. toda relación debía basearse en dicir a verdade, mesmo cando doe.

 

cando nos volvemos ver en persoa, pasamos a noite xuntos nun cuarto de hotel frío e moderno. foi unha noite de ansia, sen palabras. ao espertar, intentei contar algo sobre Ana, pero paroume, nom preciso saber se aínda pensas nela, só dime se queres estar aquí comigo agora.

 

dixen que si, e foi verdade durante algúns meses.

 

Diego e Teresa coñecéronse despois. el faláballe de medusas e fondos mariños, e ela recitáballe versos. pero Teresa precisaba dicir todo, sentir todo, vivir cada emoción ata o límite e Diego, que pensaba que a verdade era un acto de xustiza, sentíase agredido cada vez que recibía información que nom desexaba nim solicitara.

 

Teresa contaba todo, os seus ligues, os seus medos, os seus celos, os seus soños. cando lle confesou que sentía algo por outra persoa, non o fixo para facer dano, senón porque cría que calquera segredo era unha traizón. Diego non puido con iso e marchou.

 

a outra persoa era Helena, parca en palabras, mais capaz de facer sentir a calquera que estaba fóra de todo perigo ao seu carón. e Teresa atopou paz por primeira vez en moito tempo.

 

mesmo así, sentía a culpa de nom compartirlle todo o que sentía.

 

unha noite, Helena díxolle, nom preciso que mo digas todo, só quero saber que estás aquí cando estou rota e que non vas escapar por iso.

 

nom tardaron en chegar ao baño do local para morderse e lamberse.

 

Miguel, o irmán de Helena era calado, máis dado á observación que á palabra. estivera por Adrián había uns anos, nom chegaran a nada serio pero unha noite volveuno ver nas rúas.

 

Adrián, máis vello, con outra mirada diferente, recoñeceu a Miguel. falaron un pouco. volveron verse casualmente e a partir de aí os encontros repetíronse. xa non houbo contención e fixéronse carne un ao outro.

 

Miguel sorriu cando Adrián lle dixo, a miña pel e as miñas mans falan mellor que a miña boca.

 

a Diego volvino cruzar en Madrid. eu ía con outra persoa. mirámonos sen falar.

 

máis tarde mandeille unha nota, nom tiñas razón, hai verdades que matan, e silencios que salvan.

 

Nuno reencontrouse con Inés, que levaba unha criatura da man. nom preguntou nada. ela tampouco. tomaron un café. despedíronse cun bico leve, nos beizos, coma se non quixesen destruír o que quedara flotando no aire.

 

Helena e Teresa acabaron por deixar de falar. sen drama e sen loita. Teresa escribiu un libro no que falaba dunha muller que non necesitaba palabras para amar. Helena leuno. e chorou.

 

e agora eu estou aquí, volvendo ao principio, contando isto sen máscaras, sen pseudónimos, sen historias prestadas.

 

é a nosa historia, compartida, fragmentada, mudada nun conto que che fixen crer que atopara entre papeis alleos.

 

e, ti, se chegaches ata aquí, sabes que este tamén é un xeito de dicirche que xa podes contarme todo, ou nada, porque xa aprendín a escoitar en silencio.