antes do solpor, ese día, eu correría a mesma sorte.
o capitán era implacábel. estaba obrigado a selo. ás ordes de GZ, acusado de traizón, debía agradecer o milagroso favor: o descubrimento, captura e morte de dous axentes inimigos.
subín ao meu cuarto e, num xesto absurdo, cerrei a porta con chave e tireime na estreita cama de ferro. na ventá estaban os tellados de sempre e o sol nubrado das sete da tarde.
pareceume incríbel que un día tan ordinario e sen premonicións nim símbolos fora ser o da miña morte implacábel. a pesar de que tamén morrera meu pai, de ter sido neno nun xardín simétrico en Oca, eu, agora, ía morrer. logo pensei que todas as cousas sempre suceden agora, precisamente agora. séculos e séculos frenéticos, mais todo nos está a ocorrer xusto agora. innumerables mulleres no aire, na terra e no mar, e todo o que realmente me pasa, pásame só a min e agora ...
a lembranza case intolerable do rostro do capitán acabou coas miñas cavilacións. mais xa nom me incomoda nim me remoe falar do odio e o terror que sentía por el porque esquiveino e a miña gorxa simplemente agarda pola corda. pensei que ese home, ese tumulto, esa eficacia sen sentimentos nom sospeitaba que eu tiña o segredo, a localización do alto mando, a esencia da nación de Breogán, quizás de Castelao, o seu líder.
un paxaro trazou unha liña no ceo gris e eu podía facer del un aeroplano que sucara o ceo para aniquilar aquel lugar.
se a miña boca, antes de ser desfeita dun balazo, puidera berrar ese nome de xeito que o oíran en Alemaña ... a miña voz humana era moi pobre. como podería facela chegar a quen tomaba as decisións? ao oído daquel home enfermo e odioso, que nom sabía nada de Ramiro nim de min excepto que estaba nalgún lugar de GZ e que en vano esperaba novas na súa espartana oficina de Berlín, examinando xornais sen parar ... e dixen en voz alta, debo fuxir.
incorporeime sen ruído, nunha inútil vontade de silencio, como se o capitán xa estivera a punto de dar conta de min. mais o revólver inda tiña unha bala e un disparo pode oírse moi lonxe.
en dez minutos o meu plan estaba maduro. a listaxe telefónica doume o nome da única persoa capaz de transmitir a nova. vivía próximo a unha estación a medio camiño entre Lalín e o Carballiño, a menos de media hora de tren.
o que fixen nom foi por Alemaña, nom. nada me importa un país bárbaro, que me ten obrigado á abxección de ser o seu espía. fíxeno porque eu sentía que na GZ aos da miña estirpe téñenos en escasa estima – aos innumerables antepasados que conflúen en min. quería probarlles que un só home coma min pode salvar exércitos. ademais, debía fuxir do capitán. as súas mans e a súa voz podían golpear a miña porta en calquera momento.
No hay comentarios:
Publicar un comentario