a crúa realidade

son como dous mundos, o da vida alegre e o q transcorre ao outro lado do espello, igualmente reais

tocou finde d’garda en quirófano e cóntovos o q vivín o sábado ás tres da madrugada cando cambiei a qnda e fun a observación:

1, Rocío, doente covid d’38 anos, botouse a chorar cando o médico intensivista lle dixo q ía sedala para intubala. co osíxeno a presión nom remontaba

2, Cristina, enfermeira desprazada, rompeu a chorar cando tivo q cambiar os parámetros d’tres respiradores ao mesmo tempo q os tres doentes q os usaban desaturaban

3, Carme, anestesista, rompeu a chorar mentres facía as veces d’médico-uci e ingresou Antonio, doente multipatolóxico descompensado

4, Xosé Carlos, enfermeiro con só unha ducia d’días d’experiencia profesional, botouse a chorar cando levaba seis horas vestido coma un buzo traballando na uci d’doentes covid e lle mandaron cambiar os parámetros da xiringa d’perfusión d’Manuela

5, Miguel, auxiliar d’enfermaría, botouse a chorar cando Xosé lle pregaba q lle realizara unha videochamada cos seus fillos para despedirse por se nom saía desta

todo pasou nunha chisca d'tempo, nunha noite calqra. todos se botaron a chorar en silencio. todos son persoas reais e compañeiros d’carne e óso con pais, fillos e parellas. todos tristemente esgotados. todos con medo e todos pensan q nom teñen a culpa d’vivir o q están a vivir

trato d’facer un chamado ao sentido común, a responsabilidade e a cordura. trato d’pedir axuda

esquécete das hipóteses conspiranoicas, as incredulidades, os dereitos a nom cumprir as normas, as solucións máxicas. esqce a incompetencia política, a ausencia d’liderado, a propaganda, a desorganización, …

… e mudemos realidade. si. mudémola

actúa como xa moitos o facedes, estremando a limpeza, a distancia, a ventilación (moi importante),  cumpre coa corentena, coida dos máis vulnerábeis e así, con sorte, nom te verás boca abaixo nim ti nim os teus cun tubo nos pulmóns

é posíbel q nas próximas semanas sexamos testemuñas dunha realidade q nunca imaxinamos e a única maneira d’mudala é diminuíndo os contactos e facelo, en calqra caso, nas mellores condicións: aire libre, máscara, distancia e hixiene

por certo, o doente q operara antes de subir a observación tiña unha patoloxía lene pero acudiu tarde ao hospital, nom entrou no centro d’saúde, foi diagnosticado tarde, entrou en sepse e terminou en observación (xa nom había praza en uci). con mal prognóstico

nom é alarmismo, é a crúa realidade

cóntoo para concienciar. pódese vivir alegres estremando os coidados ou pódese vivir ao outro lado do espello

grazas a todos os q sodes exemplo por ser tantos e tan valentes

texto orixinal Pedro Madroñal, médico sevillano

@xindiriz, tradución ao galego