 |
| Pablo Ráez e a súa moza www.marbella24horas.es do facebook personal de Pablo |
está a ser demasiado frecuente facer
gladiadores dos enfermos, coma se tivesen que ser unha especie de atletas
olímpicos aos que se lles esixe loitar a cambio da súa curación: ideoloxía neo-liberal
pura e dura trasladada ao mundo da saúde. unha ideoloxía que nom fai máis que dividir
a sociedade entre gañadores e perdedores. Pablo Ráez nom era un loitador porque
era un doente, unha vítima de algo tan inxusto como sufrir leucemia.
facer del un loitador é facelo responsábel da
súa curación, ocultando que para sandar nom hai nada máis decisivo e eficaz que
o investimento público en investigación médica e na calidade do sistema público
de saúde. se nom fose abondo a perversión, cando unha persoa fina, que na
linguaxe neo-liberal é sinónimo de que nom loitou abondo, o responsábel de
perder a batalla é o propio doente. unha perversidade monstruosa.
a leucemia é un mal que ninguén o elixe. polo
tanto, ninguén elixe ter que loitar contra ela ou contra calquera outra
enfermidade. os doentes sofren e o éxito da súa curación depende dun
diagnóstico precoz, dun bo tratamento, de que se invista en investigación e de
que sexan atendidos por un bo equipo médico.
algo semellante é facer dos emprendedores unha
especie de heroes que loitan por saír do desemprego en soidade sen dicir que o
máis importante para que un emprendedor teña éxito é o investimento inicial que
lle poida prestar alguén (por exemplo, a familia). agora toca persuadirnos de
que loitar é abondo para curarse: o mesmo ten que vivas en Senegal ou en
Suecia, nunha chabola ou nun chalé de luxo, que teñas acceso a un
sistema de saúde público e de calidade ou que che pidan a tarxeta de crédito
nada máis entrar no hospital.
ninguén sobrevive loitando en soidade, ninguén
cura dun cancro loitando como se fose un campión olímpico, ninguén se fai
empresario de éxito só tendo unha boa idea de negocio, ninguén consegue os seus
obxectivos a base de soños, ninguén deixa de ser un excluído social poñendo boa
cara. nada, absolutamente nada, se soluciona cunha frase de auto-axuda.
abonda de facer de calquera faceta da nosa vida
un feito individual no que dependemos exclusivamente de nós mesmos. ninguén se
fai a si mesmo, a frase favorita da insolidariedade, o individualismo e a falta
de empatía. facémonos uns aos outros, na saúde e na enfermidade. en lugar de
esixirlle ás persoas enfermas que loiten, sería máis útil que loitaramos nós
por eles e por nós, por todos, e que, cando menos, deixaramos de votar aos que
recortan, de xeito homicida, os investimentos en investigación científica e no
sistema público de saúde.
deturpación de 'los
enfermos no son luchadores' de Raúl Solís, 2017
deturpación de @xindiriz
